Categorie: skeptik

Ik ben alweer vastgelopen. Allereerst is Acrobat destructief: ik had de titel in de overzichtskaart op nummer 1 in leesvolgorde gezet, maar de titel is ineens onleesbaar. Het toewijzen van alt-teksten aan die afbeeldingen is zinloos en vreselijk onoverzichtelijk. Dacht het een en ander te hebben opgelost, maar er is zo veel meer dat niet klopt. Zie het resultaat van de toegankelijkheidscontrole.

Vooral die gecodeerde annotaties zijn een ramp. [Met deze regel wordt gecontroleerd of alle annotaties zijn gecodeerd. Controleer of annotaties zoals opmerkingen en redactietekens (zoals invoegen en markeren) zijn opgenomen in de Codestructuur of zijn gemarkeerd als artefacten.] Dan zal je alle elementen in het documenten een toepasselijke code moeten geven (bijv. als artefact, zodat ’t niet wordt meegenomen in de leesvolgorde, die ’terugknop’, het rijkslogo, de noordpijl, etc).

Want dat is dus het ding: de leesvolgorde die in dit document zit is compleet waardeloos en zal je dus handmatig moeten aanpassen, voorzover ik het nu begrijp. Als je niet elke keer een gegenereerde pdf zo zal moeten behandelen, moet het dus indien mogelijk vastgelegd worden in het InDesign-document. Een uitgebreide studie zal gewenst zijn.

Als voorbeeld ook de leesvolgorde van de eerste pagina (waarbij ik de titel op 1 had gezet – was eerst bijna achteraan). Ga er maar aan staan.

Voor wat het waard is. Het blijft tobben; die inhoud exporteren voor bookmarks werkt niet. Moet je toch in Acrobat alsnog doen. Figuren een alt-tekst geven is eindeloos: al die stempels dacht ik gedaan te hebben, maar dan moet je echt ’t object zelf pakken – nog tachtig te gaan. Die gecodeerde annotaties begrijp ik nog steeds niet…

En de leesvolgorde wil ik niet eens aan beginnen. ff zat zo…

Ik kijk tv, maar onthul niet wat, al zal de kabelmaatschappij het wel een beetje weten. En zo valt mij het hoge sukkelgehalte op in reclames. Wat is de psychologie daarachter? Ik snap dat oudere mensen graag mooie jonge mensen de producten die (ook) voor hen bestemd zijn aan zien prijzen, want dat is waaraan ze zich willen spiegelen, zo willen zij zichzelf (blijven) zien.
Maar wie wil vertegenwoordigd worden door de sullige goedzakken, zich vereenzelvigen met die slappe oetlullen, bevestigd, op z’n plaats gezet, gekarakteriseerd en gekarikaturiseerd door de eikels die als antihelden de meest alledaagse wereldse goederen aanprijzen?
Want ‘t gaat niet over snelle auto’s, scheerbenodigdheden of herenmode; daar hebben ze stoere en knappe modellen voor, onwaarschijnlijke actors in de voorgestelde omstandigheden en verrichte vaardigheden. Het zijn juist sleurtrekkers die voorstellen dat het kleurloos kan en smakeloos mag.
Zulke nuchterheid is misschien iets voor vrouwen, of het feminine in mensen, maar mooi dromen hoort ons toe, ons land, ons volk: en dat is dan driehonderd gram dogshit!

Foto: Joop Reijgoud

Vijf jaar bezet door de Italianen. Er worden negentig verschillende talen gesproken, waarvan het Amhaars door bijna dertig procent en het Afaan Oromo door ruim een derde van de bevolking, die haast honderdmiljoen mensen telt.
We aten injera met groenten en peulvruchten en dansten vooral met het bovenlichaam, schuddend met de schouders, op populaire muziek van recente jaren. Het koffiebranden deed uiteindelijk toch het brandalarm afgaan, waarschijnlijk door niet afgedekte brandmelders in het trappenhuis.

De pijp staat prachtig op de kachel, en hij trekt als een paard(?), dus zuigt ie de ruimte zo leeg. Maar die kachel is wrak, en zo is de vloer, en de traphekken, en het fornuis en het bed in het gastenverblijf, de bar beneden, en al het andere meubilair waarschijnlijk ook.
Het is leuk, ouwe spullen, als je ze voor weinig krijgt en er wat van te maken valt. Ik heb echter steeds meer het idee dat er veel tijd en geld besteed wordt aan zooi die dat niet waard is zonder dat je er nog zo’n hoeveelheid in investeert, tijd, geld, energie, of wat dan ook.
Ik heb ’t al vaker gezegd, maar voel niet dat ‘t echt serieus genomen wordt, omdat ’t uiteindelijk toch wel gefikst wordt, of niet en dat laten we het daarbij. De goede wil te slijten.
Ik ben ik er nu ook klaar mee, maak me er al lang niet meer zo druk om, voel steeds minder verantwoordelijkheid voor die dingen, kan ze te makkelijk doorschuiven.

De goten zijn weer schoon. Niets te vroeg, want we kregen vanavond de volle laag, met hagel zelfs. Nu hadden we echter zelf last van lekkage. Op de Elenbaaszolder gutste het water van het stukje platte dak over het dakraam waaronder de computer en de koptelefoons stonden en zo’n Velux is daar niet op berekend. Stomme constructie om die afvoer erboven te plaatsen. Op het hoogtepunt van de stortbui was dit een haast Zuid-Duitse (over)stroming…
Gelukkig op het juiste moment op de juiste plaats om de boel weg te slepen en wat emmers eronder te plaatsen. Misschien dat ze vannacht ook nog dienst moeten doen. Hopelijk hebben de buren geen last meer gehad, maar moeten ze nog wel even gerustgesteld worden en misschien iets ter vertroosting krijgen?
De les voor de toekomst is dat de goten geregeld schoon dienen te worden gehouden, zeker rond deze tijd, en dat er indien mogelijk een extra kap boven dat dakraam wordt aangebracht.
We hadden overigens een aardige opkomst bij de Next Story en konden ook enkele verdoolde Kaapbezoekers een droog onderkomen met lekkere soep van Lamia bieden. Al met al een prachtige dag!