Limburger steak

Ik heb de zon gezien, de maan en sterren, weet de plaats van de aarde in het heelal, ken bergen, heuvels en dalen, bomen, planten, dieren en de mens. Je zou denken dat het genoeg is.

De ogenschijnlijk lege zip weggegooid en toen weer uit de prullenmand gevist, waarop ie ineens wel uitpakte. Toevallig had J. laatst iets dergelijks, toen hij een map met foto’s die leeg leek had verwijderd en na ‘terugzetten’ ineens de gezochte bestanden bleek te bevatten. Apple heeft er nog een te schillen, kennelijk… wachten tot Sint Yosemite?

Na elke twee uur gaan over Limburg’s wegen een pauze. Op en neer, om en te na, een hele dag is genoeg. Geboren en gespeelde Italianen teisteren de oren in de warme avond. Ik moet de lucht klaren.

Peeter’s Place

Nieuwe schoenen, oude doos, super studio sessions uit de vorige eeuw, achtentachtig, Johannes B op de Mac in de herinnering van een analoge sessie aan de dwarsstraat zes jaar eerder. Archiveren en consumeren; de zak is leeg, de takken vol, alles dat overhangt, vrienden en familie.
Ongevraagde content die je het zicht op de ‘werkelijkheid’ ontneemt, een vorm van censuur. De mega chaotisch astronomische hoeveelheid muziek is een soort vervuilende hoorsoep in de oceaan van geluid. De scene houdt zich op tussen saaie fiction en vreemde werkelijkheid.