handvaardig & huishoudkundig sinds ‘t jaar ’00
Tony Viola in een kassie, Johannes B met een passie, wij doen een wassie.
Witgoed voor de hoogwaardigheid, gestreken vlaggen en instrumenten.
De lucht was van Dali, de muziek oude blues, zonen, lief, uit het veld geslagen.
Lukt het nog steeds niet iets te waarderen op het resultaat, in plaats van
op een minder reële verwachting, natuurlijk, het leven zoals het komt?
In een kringloop gaat het water ook hier nu; met gebruikt hout om het tijdelijke, grijs gegronde paneel te ondersteunen. Het is nog lang niet klaar en achterstallig onderhoud dreigt bij voorbaat. Alsof we niet aan betere spullen en menskracht konden komen.
Aan de monding van de Maas, Waal, Merwede, Lek, Rijn, Rotte, Hollandsche IJssel ook, is een stroom van woorden op z’n plaats, als dam tegen verzilting, droogte, afkalving, verzanding. Je drijft mee, of roeit er tegenin. Het legt geen zoden aan je dijk.
We koken alle bugs eruit, daarbij zien niet onze vingers of mond te branden, het gemeenschapsgeld in de perilexovens, of de rekening voor de buren. Hebben we het uiterste gedaan, kan de verantwoordelijkheid gedragen worden?
De originele planken, witte spaanplaat meubelpanelen, waren te vies en de onderste ontbrak, dus voor €25 nieuwe gehaald en op maat gemaakt. Het steekt erg af tegen het originele, vergeelde echte hout van de twee bovenste planken en het tussenschot. Het verse roomwit van de van oud hout gemaakte dragers zit er als tint tussenin.
De twee houten planken die rechts in de hoek tussen schot en muur zaten, zijn onvindbaar, maar het kruidenrek dat er ter linker zijde aanhing is na twaalf jaar terug, incluis het paneel met het ontwerp met houten inleg van Wally. De wedergeboorte. Een mooi sluitstuk.
Enkele regels van een gedicht van Astrid Dewancker (1949) uit haar debuutbundel Wie omkijkt wordt gezien spreken mij aan:
Huwelijk
Zoals de kous en het been werden wij de een de ander.
Niet wie ik wou zijn. Weet ik veel wie jij.
Je leest me. Recenseert mijn gedachten.
Neemt happen uit mijn gemoed.
…
Ik hoor jou spreken als ik alleen ben.
Hoor jij mij als je zwijgt?
En zelf denk ik:
Downhill backwards
Alsof je de roltrap naar beneden
omhoog moet lopen
om niet te snel onder aan te komen
Er zijn steeds nieuwe oude inzichten, in het licht van nu.
Where is Wally?
Weken na zijn overlijden; raam op een kier, gordijn half open
Wat meldt het briefje aan de deur van het museum?
Het linker straatnaambordje op de oorspronkelijke plaats
Waarom verwoorden wat ook te zien is, voor de (be)zoeker?
(Hoe reciteer je de haakjes?)
Een uitstapje in de geest van; Breuker’s straatorgelwerk
Dansen doe je er niet ongeoefend op, tijdens de lunch
De kosten houden aan en lopen op; inkomsten zijn nihil
Meester je eigen huis, de andere halve metereconomie
Heeft iemand dit kunnen voorzien en ons gewaarschuwd?
De gaten in onze handen, de regenbogen in onze ogen
De ochtendjassen waren niet verdicht, maar gesloten
Waar laten we alles wat we denken te moeten bewaren?
Langzaamaan in onzekerheid roept het een het andere op. Zonovergoten zinloosheid moet het niet worden in de herinnering. Het noodzakelijke in huis hebben, waaraan gekluisterd, met de administratieve rompslomp.
Kijken we naar de toekomst, onbewolkt, twaalf graden van bekwaamheid, de zorg om het verlies van samenhang, de slijtende jaren, het aanstekelijk optimisme van de onwetendheid, en we gaan ervoor, regel voor regel.
We hebben de ruimte, de tijd, het erfgoed, maar geen geld, geen bezoek, geen koorts. De zomer wordt prachtig, arm en warm; we hopen het te halen, met z’n allen.
De tentoonstelling is te bezichtigen, op afspraak of in het voorbij gaan. Wij zorgen voor de spullen: rangschikken en ordenen. Hier is een toilet, voor de medewerkers.
Kantoor hoeven we er niet te houden, feesten is ons verboden, de luchtkwaliteit is van belang, en er kan gebouwd worden aan kastelen en wereldverbetering.
Met drie verschillende dj’s in de loop naar de nacht vulde het huis zich gestaag met opvallend veel jonge mensen, maar ook oudere belangstellenden bezochten de exposities en luisterden naar de verhalen in de tot Yin Tin Bar omgedoopte lobby. Het Elenbaashuis was aan kant om de vorderingen in de restauratie te tonen en in de keuken werd flink gebakken om de trek te reguleren. Intussen liepen door het hele pand twee cameramensen rond die een livestream binnen- en buitenshuis verzorgden.
Een deinende dansvloer is er niet gekomen, maar men amuseerde zich evenwel, en met ruim driehonderd bezoekers, een goede omzet, en de geroutineerde crew, kon Belvedere, ondanks de door de woestenij aan de Veerlaan nog meer afgelegen ligging, weer en ontij trotseren en uitzien naar een prachtig marktaandeel in het uitbreiden en bewaren van immaterieel erfgoed.
We kunnen ons niet los maken van de werkelijkheid, van het leven zoals het nu is, de ruimte en tijd die we hebben, die we krijgen, die we nemen. We doen, min of meer doelgericht, maar weten niet of nooit, wat de gevolgen zullen zijn. Het is geen ingenieus mechaniek, evenmin een quantumcomputer, maar een geschiedenis van vele miljarden mensen op een onwaarschijnlijk bewoonbare planeet.
Hubertus heet ie voluit, een autodidact in van alles, ooit uit de Almondestraat, die niet meer is, wat ie geweest was. De aan hem gekoppelde schrijfster, de Vlaamse Anke, presenteerde de avond met de verhalen van bijzondere bewoners, in woord en beeld, in etensgeuren en klankkleuren, met een lach en een traan.
Agnost, bijna atheïst, vertelde hij naderhand betreffende z’n levensvisie, je weet maar nooit wat ons na de dood te wachten staat.
Ik denk echter dat wat de menselijke ziel heeft voortgebracht behalve om te bewaren misschien nog meer is om voor altijd te vergeten.
We zitten niet stil, wel samen om en aan (de) tafel. Anderen lopen veel minder hard, voor ons in ieder geval. ‘Komt goed’, roepen we hardop, maar we zijn toe aan meer tijd en ruimte voor alles en iedereen.
Wind, koude en regen buiten houden; stilte, warmte en licht binnen.
dan maar genieten, dingen doen
alsnog de spaak in het achterwiel
gisteren de banden en wat roest
de instelling aangepast, data geklopt
verdriet en leed een plaats te geven
in de schrijn die dit huis is geworden
van alles kan in de ijskast
die ontdooit in de kelder staat
het is pure poëzie –
ik zal er een versje van maken