handvaardig & huishoudkundig sinds ‘t jaar ’00
Voor de vrijwilligers en de vakantie, benauwd beleefd, vleselijk vriendelijk, en gelegen gastvrij. Het verzette werk, de verzwegen pijn, de meegenomen restanten. Routineus rustig ieder jaar weer. We schrijven het boek mensen die wat zeggen, op de rand van ongemak en aanvaarding, snakkend naar verheldering, vervoering, ontspanning. Verzet!
Het bewustzijn kan uitgebreid worden naar andere omstandigheden in ons brein, waarin de chemie en stromen anders verlopen, al dan niet te verwoorden domeinen, die op ons gevoel en onze emoties inwerken, maar ons waarschijnlijk nauwelijks dichterbij een begrip van de wereld of onszelf brengen. Hooguit is het een bevestiging van de wetenschap dat we zo weinig kennis hebben van het universum en het leven daarin. Toch zijn we met onze zintuigen en gedachten van ver gekomen, hebben het nodige gewonnen en misschien ook wel wat verloren onderweg.
Amber Doctors van Leeuwen speelde voor NSRT in het Verhalenhuis de cello en computer met een bijpassend menu verwerkelijkt door Soyeon van moedersoep met zeewier, army stew (waarin spam/smac), en een ijsje van onwaarschijnlijke ingrediënten.
Minder aanwezigen dan verwacht en bijna iedereen even voor negenen weer op huis aan om niets van het voetballen te missen? De veegploeg en nablijvers konden de wedstrijd volgen op de beamer. Buiten was het rustig en stil. Geen tofu en tempeh mee.
Ze maken de dingen niet meer zo goed als voorheen? En wanneer was dat dan? De eerste de beste vervanger van de vervangen zeeppomp, die niet instelbaar bleek en te veel detergent verbruikte, haperde voortdurend. Made in …? Duitse degelijkheid? Chinese ambachtelijkheid? De monteur moest terug naar het Boterdiep. De voedingskabel was intussen losgekomen van de doorstroommeter en kortsluiting lag op de loer; vocht en elektra. Als we blijven verhalen, gaat het dan uiteindelijk een keer goed komen?
De lucht geklaard van de vislucht komt de intocht, de oren prettig geteisterd, het lekkere eten geproefd; het maakt veel goed, roept herinneringen op, en toont het genieten van dit leven.
Het weer, de regen en wind, heen en weer voor een uurtje, een lampje, wat verhalen. Het is niet wat ik ervan verwachtte, geen tijd om het gebouw verder te ontdekken. Dan ben je er wel klaar mee. Houd je het onder je pet? De plannen voor morgen veranderen met de vooruitzichten. Zeit wird knapp.
Het is niet eenvoudig te leven in het heden, voelen hoe je lichaamgeest, je ruimtetijd, zeurt, je sleurt door het huis, de dag, de indrukken, de gedachten, dat wat je inneemt en uitscheidt, hoe en waar je gaat en beweegt. Kom dichterbij!
Spiritualiteit is (in) de kunst, zegt iemand. Allemaal leuk en aardig, maar het neigt toch naar een wishful thinking dat er leven is na de dood. Je mag ermee spelen en van genieten bij leven, maar houd er rekening mee dat het wellicht gedaan is zodra de vlam dooft; het is all in the mind. Ons denken, ‘zielig’ of niet, draait op de materie en energie, wat die ook mogen zijn, al dan niet onttoverd.
De rekening van de mensen betaald die onder andere de btw-aangifte doen, inclusief…
De vereniging van eigenaren wordt verwittigd, naderhand kunnen we de handen wassen.
De lente lijkt begonnen, maar wees op uw hoede, het is half maart! Nog niet alle dagen alle deuren open. We maken ons op voor de juiste stemming, jas, das, handschoenen.
Woordspoken; ze horen zichzelf graag en weten niet van ophouden. Platte teksten, taalpap, waanzinnen en waarzeggen. Al ben je de baas van het geluid, de herrie meester, de inhoud is heilig, niet te schennen, zelfs aan de verpakking mag niet worden getornd. Niet verknallen, die bommen & granaten, dromen, verwachtingen, mogelijkheden. De ruimte lijkt steeds kleiner.
Een voorstelling van het Rosa Ensemble waarbij het publiek een tientje krijgt, zogenoemd als test voor de waarde en en betekenis van de muziek die ze ten gehore brengen. Met Mei Yi Lee (Taiwan) percussie, Peter Jessen (Denemarken/Nederland) contrabas, John Dikeman (USA) saxofoon, Koen Kaptijn (Nederland) trombone, Jeroen Kimman (Nederland) gitaar. Met een veganistische maaltijd geserveerd.
Alle pitten branden, het podium aan de kant, kleed in het midden, het dak schoon, het rooster vast, het licht gericht, de projectie volmaakt. Het bleef droog, niet te koud, en op tijd.