handvaardig & huishoudkundig sinds ‘t jaar ’00
De midwinterstrijd is in volle gang, lastenverlichting, gemeenschapszin, kerstverzadiging; een gat in de tijd.
Het knallen van vuurwerk, afgestoken zodra het duister is ingetreden, zijn een grimmige herinnering aan hoe het is op andere plaatsen en in andere omstandigheden.
We doen het onmogelijke, we laten het noodzakelijke, voor wat het is, of aan anderen. Zien we de gevaren niet echt onder ogen? Het onvermijdelijke gaat hoe dan ook gebeuren.
Jazz is not dead, it just smells funny… (Frank Zappa)
Weer een jazzlezz van Ruud Bergamin met Cruise Control, het in één adem noemen van jazz en blues. Alleen voor oude mensen? Ruud geeft ook cursussen (€101) elders op donderdagmiddag. Altijd gezellig, genoeg te beluisteren, met eten en drinken, en het swingt de tent uit (de deur op een kier voor de covid19-luchtverversing; de wtw’s werken op volle toeren, zoals gewoonlijk) – hier dan.
Twee door een spin gevangen wespen waren in het voorbijgaan aan m’n broek blijven hangen; met een beetje hulp kon de ene zich uiteindelijk loswerken. De andere was als een mummie ingekapseld. Hoe het spinsel te verwijderen zonder het dier te kwetsen?
De bar is weer open, nu ook vanaf de raamkant, snoeren weggewerkt, aangepaste aansluitingen, lamp in stijl op het andere eind, ruime zaalopstelling voor de onderlinge anderhalve meter, vloeren gepoetst; zijn we er klaar voor?
In mijn vorige onderkomens zaten ze ook onder de ramen in de voorgevel, wandbetimmeringen. Allemaal verdwenen, gesloopt, net als de fraaie originele vensterbanken. We hadden ze goed kunnen gebruiken, omdat ze in de achterkamer en de keuken van onze museumwoning ontbreken.
Het okergeel hier is ook een terugkerend deel van de geschiedenis van huizen. Het doet me denken aan de oude trams van de RET, alsof er maar één soort verf beschikbaar was; het geluk is zo’n deur in die kleur in mijn huis te hebben.
Een waaier met oude tinten, een merk, Sikkens Rubbol BL Rezisto High Gloss E8.35.65 Okergeel. Verkopen ze bij de Bouwmaat, heb ik gezien. Op waterbasis, huidvetresistent, dat is een ding – andere en oudere watergedragen verven konden daar slecht tegen.
Voor het eerst sinds ruim een decade stroomt er weer water in Wally’s voormalige woning en dan uit de kraan, niet langs de plafonds en de muren. Het voorlopig gemonteerde exemplaar heeft al minsten een derde leven, een tweede in dit huis, na eerst in de keuken beneden gewerkt te hebben. De aandacht richt zich nu op het raam, de omlijsting en de (nog te scoren) vensterbank.
Langzaamaan in onzekerheid roept het een het andere op. Zonovergoten zinloosheid moet het niet worden in de herinnering. Het noodzakelijke in huis hebben, waaraan gekluisterd, met de administratieve rompslomp.
Kijken we naar de toekomst, onbewolkt, twaalf graden van bekwaamheid, de zorg om het verlies van samenhang, de slijtende jaren, het aanstekelijk optimisme van de onwetendheid, en we gaan ervoor, regel voor regel.
Met drie verschillende dj’s in de loop naar de nacht vulde het huis zich gestaag met opvallend veel jonge mensen, maar ook oudere belangstellenden bezochten de exposities en luisterden naar de verhalen in de tot Yin Tin Bar omgedoopte lobby. Het Elenbaashuis was aan kant om de vorderingen in de restauratie te tonen en in de keuken werd flink gebakken om de trek te reguleren. Intussen liepen door het hele pand twee cameramensen rond die een livestream binnen- en buitenshuis verzorgden.
Een deinende dansvloer is er niet gekomen, maar men amuseerde zich evenwel, en met ruim driehonderd bezoekers, een goede omzet, en de geroutineerde crew, kon Belvedere, ondanks de door de woestenij aan de Veerlaan nog meer afgelegen ligging, weer en ontij trotseren en uitzien naar een prachtig marktaandeel in het uitbreiden en bewaren van immaterieel erfgoed.
We kunnen ons niet los maken van de werkelijkheid, van het leven zoals het nu is, de ruimte en tijd die we hebben, die we krijgen, die we nemen. We doen, min of meer doelgericht, maar weten niet of nooit, wat de gevolgen zullen zijn. Het is geen ingenieus mechaniek, evenmin een quantumcomputer, maar een geschiedenis van vele miljarden mensen op een onwaarschijnlijk bewoonbare planeet.
Met windstoten en regen wervelde Hans Abelman door de avond en zette desondanks de bakkers Mul en van Ballegoyen in het zonnetje. Wiens brood men eet. Als klapstuk na het captains dinner en de gebakjes ging Pierre van Duijl nog even los.
De komende drie weken is er een Feyenoord corner boven in de in restauratie zijnde museumwoning van Verhalenhuis Belvedere, want de genoemde bakkers zijn sportliefhebbers en zelf actieve sporters geweest. Daarnaast bouwt de kunstenaar het komende jaar door aan een serie portretten op zijn speciale tentoonstellingstafel in de voorkamer vanuit zijn werkplaats in de ernaast gelegen voormalige slaapkamer. Hoe huiselijk wil je het hebben?
