handvaardig & huishoudkundig sinds ‘t jaar ’00
Tony Viola in een kassie, Johannes B met een passie, wij doen een wassie.
Witgoed voor de hoogwaardigheid, gestreken vlaggen en instrumenten.
De lucht was van Dali, de muziek oude blues, zonen, lief, uit het veld geslagen.
Lukt het nog steeds niet iets te waarderen op het resultaat, in plaats van
op een minder reële verwachting, natuurlijk, het leven zoals het komt?
We zijn rond, alle twaalf jaren gehad sinds Chinees Meisje op de Kaap, of moeten we deze eerst afmaken, omdat Belvedere toen nog in de baarmoeder zat? Het ziet er niet corona-proof uit en dat zal het niet geweest zijn met al die mensen in huis.
Er is aan ons immateriële erfgoed de Chinees-Indische restaurantcultuur toegevoegd; maar waar moet het bijbehorende certificaat (straks) huizen? Deze kookkunst wordt in ieder geval al hoog gehouden in onze volkskeuken, vandaag en morgen.
De midwinterstrijd is in volle gang, lastenverlichting, gemeenschapszin, kerstverzadiging; een gat in de tijd.
Het knallen van vuurwerk, afgestoken zodra het duister is ingetreden, zijn een grimmige herinnering aan hoe het is op andere plaatsen en in andere omstandigheden.
We doen het onmogelijke, we laten het noodzakelijke, voor wat het is, of aan anderen. Zien we de gevaren niet echt onder ogen? Het onvermijdelijke gaat hoe dan ook gebeuren.
Jazz is not dead, it just smells funny… (Frank Zappa)
Weer een jazzlezz van Ruud Bergamin met Cruise Control, het in één adem noemen van jazz en blues. Alleen voor oude mensen? Ruud geeft ook cursussen (€101) elders op donderdagmiddag. Altijd gezellig, genoeg te beluisteren, met eten en drinken, en het swingt de tent uit (de deur op een kier voor de covid19-luchtverversing; de wtw’s werken op volle toeren, zoals gewoonlijk) – hier dan.
Twee door een spin gevangen wespen waren in het voorbijgaan aan m’n broek blijven hangen; met een beetje hulp kon de ene zich uiteindelijk loswerken. De andere was als een mummie ingekapseld. Hoe het spinsel te verwijderen zonder het dier te kwetsen?
De bar is weer open, nu ook vanaf de raamkant, snoeren weggewerkt, aangepaste aansluitingen, lamp in stijl op het andere eind, ruime zaalopstelling voor de onderlinge anderhalve meter, vloeren gepoetst; zijn we er klaar voor?
In mijn vorige onderkomens zaten ze ook onder de ramen in de voorgevel, wandbetimmeringen. Allemaal verdwenen, gesloopt, net als de fraaie originele vensterbanken. We hadden ze goed kunnen gebruiken, omdat ze in de achterkamer en de keuken van onze museumwoning ontbreken.
Het okergeel hier is ook een terugkerend deel van de geschiedenis van huizen. Het doet me denken aan de oude trams van de RET, alsof er maar één soort verf beschikbaar was; het geluk is zo’n deur in die kleur in mijn huis te hebben.
Een waaier met oude tinten, een merk, Sikkens Rubbol BL Rezisto High Gloss E8.35.65 Okergeel. Verkopen ze bij de Bouwmaat, heb ik gezien. Op waterbasis, huidvetresistent, dat is een ding – andere en oudere watergedragen verven konden daar slecht tegen.
Voor het eerst sinds ruim een decade stroomt er weer water in Wally’s voormalige woning en dan uit de kraan, niet langs de plafonds en de muren. Het voorlopig gemonteerde exemplaar heeft al minsten een derde leven, een tweede in dit huis, na eerst in de keuken beneden gewerkt te hebben. De aandacht richt zich nu op het raam, de omlijsting en de (nog te scoren) vensterbank.
Langzaamaan in onzekerheid roept het een het andere op. Zonovergoten zinloosheid moet het niet worden in de herinnering. Het noodzakelijke in huis hebben, waaraan gekluisterd, met de administratieve rompslomp.
Kijken we naar de toekomst, onbewolkt, twaalf graden van bekwaamheid, de zorg om het verlies van samenhang, de slijtende jaren, het aanstekelijk optimisme van de onwetendheid, en we gaan ervoor, regel voor regel.