handvaardig & huishoudkundig sinds ‘t jaar ’00
Gedachte goed
Weet je de woorden op hun waardeloosheid te schatten?
Dat je niet bent wat je denkt, niet bent wat je voelt.
Betekenis geven aan de dingen die ontsnappen aan onze controle?
Dat is toch wat we sowieso doen om wat ons omgeeft te beheersen?
Leg dit voor aan je therapeut
– er is genoeg belegen kaas –
Dylan Thomas, Jean-Paul Sartre
en andere bangeriken aanhalen.
Ik kom niet van de straat,
ik loop (er) al langer mee.
Alsof we niet weten wat er in de wereld gaande is, bouwen we een houten hut, een kiosk, of een buitenpost. We hebben elektriciteit voor het zagen, boren en schaven, maar het meest gaat op spier- en denkkracht met slechts de zon en wind, de vragen en op- en aanmerkingen van passanten, het water uit de kraan en het eten uit de keuken. Onderling spreken we alles behalve koeterwaals, maar verstaan elkaar soms niet. Het kiert en tocht, op de heersende windhoek kan alles open, ook de slaande deuren, zodat hier de volgende coronagolf niets hoeft te worden gesloten. Dit alles is betrouwbaar nieuws.
Lynn Berger, Zorg – een betere kijk op de mens [2022]:
Wat er gebeurt als we niet goed zorgen voor zorg
Zolang we zorg niet zien voor wat het is – namelijk: als alomtegenwoordig, maar niet onuitputtelijk – blijven we het op allerlei manieren ondermijnen. Daardoor stevenen we af op een zorginfarct dat iedereen zal raken – en waarvan de coronapandemie slechts een voorbode was. Want als de vraag naar zorg groeit en groeit, en we niet goed zorgen voor de mensen die professioneel en informeel zorg verlenen, loopt alles straks opnieuw en alsnog vast. En als het zorgen stokt, stokt alles – dat hebben we inmiddels wel ervaren.
Beter zorgen voor zorg kan op allerlei manieren. Om te beginnen met betere arbeidsvoorwaarden en meer bewegingsvrijheid voor professionele zorgverleners – zodat de mensen díé in de zorg werken, dat ook blijven doen.
Door meer te investeren in preventie, zodat onze vraag naar jeugdzorg en geestelijke gezondheidszorg behapbaarder wordt, en minder mensen meerdere chronische aandoeningen tegelijk krijgen.
Door mensen de tijd én de middelen te geven om (informeel) te zorgen, bijvoorbeeld door financiële steun en sociale zekerheid voor mantelzorgers, en ruimhartige geboorte- en ouderschapsverlofregelingen voor moeders én vaders.
Ook van belang: zorgbeleid dat niet inzet op efficiëntie, marktwerking en concurrentie tussen instellingen, maar op rek, ruimte, en samenwerking. Op instellingen die denken: ik heb mijn probleem pas opgelost als het ook bij de ander is opgelost.
En niet alleen zorginstellingen, maar iedereen zou op die manier moeten denken. Wat nodig is, is een nieuw waardesysteem. Een waarin zorg, onderhoud en reparatie net zo hoog worden aangeslagen als vernieuwing, innovatie en productie. Waarin ‘het beste uit jezelf halen’ niet alleen gaat over presteren, maar ook over bijdragen. Wat nodig is zijn mensen die begrijpen dat we nergens zijn zonder zorg, en die naar dat inzicht willen handelen.
Dat begrijpen begint met zien. Met zien dat zorg een keten is. Eén die niet ophoudt bij de professionele zorg, maar dwars door al onze buurten en huizen loopt, tot de meest informele en intieme zorg aan toe. Of meer nog dan een keten: een weefsel. Zorg is een weefsel dat overheid, zorginstellingen, professionele zorgverleners, mantelzorgers en ouders onlosmakelijk met elkaar verbindt – dat mensen met elkaar verbindt.
Zo’n blikverruiming begint, denk ik, met inzoomen, net zolang tot de scheidslijnen tussen zorg en werk, tussen behandel- en slaapkamer, tussen verschillende vormen van zorg, en tussen verschillende mensen, beginnen te vervagen.
Inzoomen, net zolang tot je ziet dat alles en iedereen verbonden is. En dat het zorg is, dat die verbindingen in stand houdt.
Er waren 352 gemeentes vorig jaar, inmiddels 345. Langer geleden nog 441. Beemster en Purmerend zijn nu Purmerend; Heerhugowaard en Langedijk › Dijk en Waard; Landerd en Uden › Maashorst; Boxmeer, Cuijk, Grave, Mill en Sint Hubert, en Sint Anthonis › Land van Cuijk. Met ingang van 24 maart dit jaar is Weesp deel van de gemeente Amsterdam, met een ‘status aparte’.
Thee- of koffiehuis? Er zal best wat geschonken worden, aan de buurt, voorbijgangers en gebruikers. Dertig draadeinden van 33 cm, zestig moeren en ringen M16. Tweeboshout, zeven dik, op vier stelconplaten; binnen en buiten twee bij vier. Het hoog(s)tepunt nog niet bereikt, dus de vlag nog niet uit.
Aftrap naar midzomer, St. Jan; de zon brak warm en licht door. Na een begrafenis en een omweg kwamen uiteindelijk om drie uur ook de andere muzikanten aan. Alsof we in twee ploegen de middag vulden. Tenslotte op het terras met stamgast Jim over wie en wat er nog onder de levenden is. Er is veel leed in de wereld.
Doorgekomen bericht uit het achterland: de sloten in de Krimpenerwaard schijnen vol met rivierkreeft te zitten. Ze knippen de waterplanten door en worden als een plaag bestempeld. Bij Berkenwoude houdt het Zuid-Hollands Landschap bepaalde sloten in de gaten en haalt de kreeften eruit om zo meer zicht te krijgen op het probleem en een eventuele oplossing.
Tot aan je dertigste denk je niet dood te gaan
Tot aan je zestigste denk je er met afgrijzen aan
Tot aan je negentigste werken aan de inlossing ervan?
Dat je ooit wenst niet meer te willen bestaan
Dat je het moe en zat bent
Dat de ellende ervan groter is, dan het plezier erin
Dat je het voor gezien houdt
Een klus geklaard, maar de volgende onmiddellijk in de wacht: is er een leuk aanrecht te scoren? Een nieuwe vaatwasser zou moeten worden aangeschaft. Nieuw wifi-punt en tv-signaal moeten ‘besteld’ worden. De rest is loose change. Je kan er geen dag mee vullen.
Ik zag mij om middernacht ineens ingeroosterd staan voor zaterdag en trok gelijk mijn wapen, in een repliek waarin ik zei van niets te weten, van wat er dan speelt, evenmin van wat ik hieraan bij te dragen zou hebben. Dat de een mij vorige week benaderd had en ik zou gebeld zou gaan worden door een ander, wat vervolgens niet gebeurd is. Mijn idee was dat ik hen vooraf zou aanhoren en eventueel van dienst zou kunnen zijn, niet dat ik bij het evenement zelf aanwezig zou zijn om daar in het wilde weg te gaan trouble shooten. Dat het me allemaal te vaag is en ik intussen andere plannen heb; voor hetzelfde geld kom ik voor niets, omdat ik niet weet wat ze willen, wat het probleem is en evenmin of ik er een oplossing voor heb. Afgesloten met een groet, ook aan hen…
Om vijf voor twaalf wintertijd erachteraan, nadat ik het draaiboek beter had gelezen, dat het nog gekker kon – als je zo, op een laat(ste) moment, voor ‘voldongen feiten’ wordt gesteld – dat het over een andere activiteit gaat. Voor de klant Wijngaarden Boot – een schip met krenten? – waar ik al helemaal niet in gekend was. Bizar verkeer; zal aan het weer liggen, of de zomertijd, of speciale operaties in het achterland…
Vandaag bespraken we Chili en waar het met de wereld naar toe moet. De kraan is gerepareerd; ‘nieuwe’ knop en de ‘goede’ kant op draaiend. Morgen kunnen ze me bellen als het nodig is. Ga je omrijden voor een paar euro? Een kilometer of twee? Of een gokje wagen dat je een duppie per liter kan besparen en dan vierenhalve euro op een volle tank als je het redt tot Delfgauw. Of je gaat niet en dan hoeft er niets.
Het is koud in het niet geïsoleerde gebouw Diepenveen, behalve op de radiator die ik even opengedraaid had in de ruimte waar de luistervoorstelling over het vergeten bombardement van 1943 wordt afgespeeld. De anderen zijn allemaal in de grote zaal met de fototentoonstelling, bij de bar met de hapjes en drankjes.
Verlangen naar het einde, wachten op het slot; we hebben mooie oude sleutels, van Lips. De mijne is nog niet gebroken. Moe na de lange dag, de lange weg incluis de gesloten brug, en de kou, net voor de winterse neerslag terug thuis. nog even acclimatiseren en opwarmen alvorens de nacht in te gaan, die een nieuwe dag brengt.
De ellende bestaat al zo lang en we sloten onze ogen ervoor, omdat we er geen last van hadden. En nu kraaien we onze onschuld, onze onwetendheid, en onze onmacht, omdat het ons raakt in onze rust, vrijheid en portemonnee. Ik bespaar op benzine, maar draai af en toe het gas open om het niet al te koud te hebben.
Je hebt het voor alles wat je doet, waar je aan denkt, waar je naar kijkt en luistert, wat je eet en drinkt, en wat je uitkraamt. Ook al zijn we ons brein in bepaalde of alle toestanden en omstandigheden niet de baas en wek je alleen de schijn in controle te zijn.
Zo luisterden we naar muziek, Hans, zo lulden we uren door, Luc, weet je nog, Joop? Onze band, voor en na buiten de cluppies, vele jaren terug. Plato, Jezus, Mohammed, en Poetin zien met verachting op ons neer. Je wilt gewoon met je bloed broeders zijn.
We gooien niet alles in deze brave etalage, we stellen prijs op onze discretie, de persoonlijke levenssfeer en wetenschap van de onmogelijkheid om het eigen zijn de ander te doen ervaren – je moet niet alles wat je denkt zeggen en schrijven.
Tonen