handvaardig & huishoudkundig sinds ‘t jaar ’00
Je kruipt er langzaam in, rommelt wat met oude troep, stoft af, poetst op, nieuw vernis, soms een deuk eruit, beetje plamuren, maar nog geen nieuwe maaksels. Het gokken gaat je niet goed af; de verkeerde paarden, slechte kaarten, maar meestal is hetgeen je toevalt niet veel minder en wegen de voordelen op tegen de nadelen.
Zo moet dit leven geleefd, anders niet
Zonder druk gedreven door schuld
Dat wat mee zit, tegen het andere
Het krakende karakter voorop
Lekker aan het procrastineren? Druk op de verkeerde manier? Het verschil maken om zelfstandig, verantwoordelijk, en onafhankelijk te zijn en blijven. Ze weten je toch wel te vinden. De spullen in huis, geen berichten van buiten, dus waarom wachten op een andere dag en datum? Eerst kalibreren!
1582; Onder de ernstigste taken van ons herderlijk ambt… de datum doet er niet toe, dus.
De lege toko zonder kookluchtjes, warme dampen, gekletter en geklingel. Hooguit is er iets waar te nemen van verschroeid hout, verhitte metalen, het boren en zagen, knippen en schroeven, geslof, gezucht, gesteun en gefoeter. Er wordt geklust, opdat er straks met (nog) meer gemak en plezier gebakken en gebraden kan worden.
Er klonk muziek vanuit een hoek, vanaf het hakblok, ondergronds, tegendraads, tijdloos en evenwel afgemeten, met afwisselende maten en ritmes. Een profeet van deze weerloze schoonheid componeerde twintig jaar geleden Aladin op zaterdagmorgen, dat, in een nieuwe jas gestoken, hem mogelijk in zijn graf doet omdraaien – of is ie gecremeerd?
Ik kreeg het voor elkaar Studio Vision Pro op de G3 opnieuw te installeren, inclusief OMS, dat eerst nog dubbel in de systeemmap belandde. Alle software en ook het bewuste bestand ‘Aladin op zaterdagmorgen’ bleken gewoon op de tweede interne harde schijf te staan. Het openen en opnieuw exporteren van alleen sequence A deed het als afspeelbare midifile. Daartoe moest ik nog wel een omweg maken, want geen werkende verbinding naar buiten, behalve via het diskettestation. De oude pc uit Hilversum kon die nog lezen en heeft usb-poorten om het op een stick over te zetten. Het nog voeten in de aarde, want dat ding was niet aangesloten op de elektriciteit en een monitor. Een uur voorbij middernacht had ik het stuk op mijn (desk)topMac.
Ik had natuurlijk gewoon Nederlands liberaal kunnen zijn, ware het niet dat ik daar de juiste vorm en afmetingen voor miste. Was het aldoor een dubbeltje op z’n kant – en geen kwartje – dat elke keer weer met een andere kant boven had kunnen komen, of gebeurt het eens (en nooit weer), waarop het vervolgens een domino-effect geeft? Wanneer gaan we het gehad hebben?
Al eerder geplaatst, maar nu met hetzelfde spuitwerk dat ik laatstelijk toepas op de eigen oude bestanden in de garage in een ander kleur. Een ander nummer van die tijd heb ik nog te ontsluiten, maar daartoe moet ik een oud programma opstarten, op een oude computer van de vorige eeuw, of de software in een virtuele omgeving zien te draaien. Beide blijken een brug te ver voor vandaag. Ik krijg op de oude Mac de muzieksoftware niet opgestart vanwege een ontbrekende setup van het Opcode midisysteem.
We zijn rond, alle twaalf jaren gehad sinds Chinees Meisje op de Kaap, of moeten we deze eerst afmaken, omdat Belvedere toen nog in de baarmoeder zat? Het ziet er niet corona-proof uit en dat zal het niet geweest zijn met al die mensen in huis.
Er is aan ons immateriële erfgoed de Chinees-Indische restaurantcultuur toegevoegd; maar waar moet het bijbehorende certificaat (straks) huizen? Deze kookkunst wordt in ieder geval al hoog gehouden in onze volkskeuken, vandaag en morgen.
Noodoproep: er is geen gas! Het fornuis doet het niet, de soep voor de Kaapse oudjes moet opgewarmd! Er bleek wel warm water, de verwarming was aan, geen elektrische stroomonderbrekingen, behalve bij de gasklep onder het apparaat. In de benen, op de wielen en dat in deze omstandigheden met slecht begaanbare wegen. Fietsen geen optie, da’s meer lopen met de fiets in de striemende wind, dus krabben en krabbelen door sneeuw en ijs in het gelukkig weinige verkeer.
De vloer is er warm en het euvel zo gevonden; de ‘goekope’ klikaan|klikuit-schakelaar werkt niet meer, vanachter die instelbare voor de afzuigkap naar die bij de klep. Een tijdelijke omleiding gemaakt door de gasklep op een stekkerblok met schakelaar aan te sluiten, maar had ik niet ook de verbindingen achter de draaischakelaar moeten checken? Daar zit wat (beweging) in.
Update: uiteindelijk bleek de batterij van de zender aan z’n eind en moest de verbinding gereset worden. Een reserveset is nooit weg. Ik moet nog terug voor de spotaansluitingen in de afzuigkap van de Atjehstraat deze week. Ik weet dat het kan en gaat. De maaltijden zijn er woensdag pas. Een beetje respijt. Zien uit welke hoek gewaaid wordt de komende dagen. De koelkasten op vier graden, er was een goed gesprek, een broodje met kaas en verse koffie. Schijten deed ik overal.
De biologie bepaalt hoe en of we seks met elkaar hebben en de natuurkunde hoe sneeuwballengevechten zich ontwikkelen, in onze cultuur, zou ik zeggen, als reactie op stomme opmerkingen van iemand in het nieuws, die daarmee de overheid op de korrel neemt. Maar op wie heb jij dan gestemd, de vorige keer? En waar heb je school gegaan en gemaakt? Het is zo makkelijk, zulk commentaar.
Niet dat het reikwijdte heeft; prachtig woord, evenwel. Zulk trouwens ook. Er valt genoeg op deze regering aan te merken; ze zijn van kwaad tot erger gegaan. Er is veel verdeling, maar te weinig van macht, geld en middelen. Welk volk heeft hier willens en wetens om gevraagd? Zijn er nog genoeg die ervan profiteren en te weinig die hun verzwakte stem laten horen? Het kan zo maar omslaan in ieders nadeel.
Code rood ging kennelijk niet over het virus, maar was een weerswaarschuwing – geen juiste spelling volgens de controle, maar ik vind het prachtig. De winterse neerslag is verleidelijk op natuurlijke ondergrond, maar een verzoeking op onze wegen. Ondoorgrondelijk, god, hilarisch! Ik zou alleen willen zeggen: zwijg!
Grijze dagen duiden de tijdgeest, domme dingen doen is doodgewoon
Ik vis naar oude zinnen in eigen vijver, roestig en met algen begroeid
Eenzame opsluiting, weer en winter, voldoende huiswerk en slaap
houden ons in bedwang, op het huisfeest pinda’s eten na sluitingstijd
Contrapunt en synthese weken in een bak met tien liter lauw sop
Wat moeten we als nu de elektriciteit uitvalt? Dan stopt (mijn) betaalde arbeid, studeren is onmogelijk, behalve thuis, uit boeken. Elke dag boodschappen doen voor de verse producten of ze voorlopig buiten bewaren en gas branden in de schouw voor een beetje warmte. Hebben we een encyclopedie in huis?
Het lijkt me spannend; ik kan gewoon doen alsof, voor een dag, om te zien of het wat is. Opstaan, koffie zetten, uitrekken, lezen, wandelen, eten, lezen, opruimen, huishouden, bij iemand langs gaan, koffie, thee, schrijven? Met pen en papier, of terug naar de schrijfmachine? Stofzuigen? Overrated! Maar geen wasmachine en droger, da’s een ramp! Wasgoed opsparen tot de lente, of vriesdrogen wanneer ’t nog goed koud wordt?
Ik was de naam kwijt van iemand die ik dacht te herkennen op de fiets gaande in tegenovergestelde richting, maar wist niet hoe erop te zoeken. Op ‘muis’ had ik het ook niet gevonden, maar ik had het begin verkeerd, zo bleek, toen ik er op kwam door een youtubevideo over de lydische toonladder, toevallig. Vreemd, die verbindingen.
Een gids, een uitspraak, nieuwsberichten, een gedicht, een rapportage, een uitnodiging, meldingen, tips, gewijzigde algemene voorwaarden, een logboek, reclame. Je neemt het door, er kennis van, handelt erop, vinkt het af, ruimt het op, zal er nog nachten over slapen.
Met goed eten en drinken de avond in en dan een herinnering aan een vraag die ik een gewezen vriend had willen stellen, die opkomt elke keer als ik rucola eet. Het incident speelde zich ruim drie jaar geleden af, toen ik met hem in een uitspanning in de stad had afgesproken. We namen iets te drinken en hij wilde ook iets eten, broodje met iets, maar per se niet die blaadjes raketsla erbij. Serveerden ze ’t hem toch, of was het bij voorbaat dat ie zich er zo druk over maakte, iets wat ie kennelijk te vaak had moeten doen naar zijn opvatting?
Ik heb ’t ‘m toen niet gevraagd, omdat hetgeen hij mij begon te vertellen, nadat ik mijn verhaal had gedaan, zo uitzinnig was, dat ik er hoe dan ook door van mijn a propos was. Een volgende en laatste ontmoeting met hem kwam nog geen jaar later in zijn woning met de vriendin die hij sinds geruime tijd kende. Dit maal overviel me de verbazing omtrent het intens burgerlijke bestaan en de zelfingenomenheid van dit stel mensen, iets waarvan hij in een vorig leven ver van dacht te zijn en kunnen blijven.
De kwestie bleef dus. Was het de smaak, het in de mode zijn, of het vrij hoge nitraatgehalte dat hem een tegenstander maakt(e) van de zwaardherik? Alle drie mogelijke en aannemelijke argumenten, mijns inziens, maar het zou ook iets heel anders kunnen zijn. Een kans om het hem ooit nog eens te kunnen vragen lijkt niet groot, omdat ik ‘m daarvoor niet ga opzoeken, hoewel het misschien het enige argument is om het überhaupt nog te doen. Misschien weet zijn dochter het? Het is typisch iets waar ie ook anderen van heeft laten weten, als het hem hoog zat.