Langzaamaan in onzekerheid roept het een het andere op. Zonovergoten zinloosheid moet het niet worden in de herinnering. Het noodzakelijke in huis hebben, waaraan gekluisterd, met de administratieve rompslomp.
Kijken we naar de toekomst, onbewolkt, twaalf graden van bekwaamheid, de zorg om het verlies van samenhang, de slijtende jaren, het aanstekelijk optimisme van de onwetendheid, en we gaan ervoor, regel voor regel.
Droomlandverhuizers
We hebben de ruimte, de tijd, het erfgoed, maar geen geld, geen bezoek, geen koorts. De zomer wordt prachtig, arm en warm; we hopen het te halen, met z’n allen.
De tentoonstelling is te bezichtigen, op afspraak of in het voorbij gaan. Wij zorgen voor de spullen: rangschikken en ordenen. Hier is een toilet, voor de medewerkers.
Kantoor hoeven we er niet te houden, feesten is ons verboden, de luchtkwaliteit is van belang, en er kan gebouwd worden aan kastelen en wereldverbetering.
IJlenbaas
Ook in afzondering en rust kunnen we door, gewoon open, iedereen welkom, even een praatje, het hele plaatje, voor- en tegenspoed, een op te starten licht- en beeldkrant, dicht te zetten kieren, aan te sluiten leidingen, op te hangen lampen, aan te brengen houtwerk, in te vullen gaten, her te stellen meubels, op te ruimen kamers.
Zoeken we abonnees, of betere ideeën?
Het begon goed
Met drie verschillende dj’s in de loop naar de nacht vulde het huis zich gestaag met opvallend veel jonge mensen, maar ook oudere belangstellenden bezochten de exposities en luisterden naar de verhalen in de tot Yin Tin Bar omgedoopte lobby. Het Elenbaashuis was aan kant om de vorderingen in de restauratie te tonen en in de keuken werd flink gebakken om de trek te reguleren. Intussen liepen door het hele pand twee cameramensen rond die een livestream binnen- en buitenshuis verzorgden.
Een deinende dansvloer is er niet gekomen, maar men amuseerde zich evenwel, en met ruim driehonderd bezoekers, een goede omzet, en de geroutineerde crew, kon Belvedere, ondanks de door de woestenij aan de Veerlaan nog meer afgelegen ligging, weer en ontij trotseren en uitzien naar een prachtig marktaandeel in het uitbreiden en bewaren van immaterieel erfgoed.
We kunnen ons niet los maken van de werkelijkheid, van het leven zoals het nu is, de ruimte en tijd die we hebben, die we krijgen, die we nemen. We doen, min of meer doelgericht, maar weten niet of nooit, wat de gevolgen zullen zijn. Het is geen ingenieus mechaniek, evenmin een quantumcomputer, maar een geschiedenis van vele miljarden mensen op een onwaarschijnlijk bewoonbare planeet.