handvaardig & huishoudkundig sinds ‘t jaar ’00
Met de charme van een lantarenpaal, z’n licht schijnend, maar koud aanvoelend, presenteert de ceremoniemeester de al dan niet gemankeerde dichters. Het lijkt af en toe op een aaneenschakeling van microfoonmishandelingen. Ik ga het niet zeggen, m’n gezicht spreekt strofen. Ieder z’n eigen feestje.
In 2020 oversteeg voor het eerst de totale massa van door de mens geproduceerde materialen het totaal aan biomassa op aarde: 1154 Gigaton, aldus Maikel Kuijpers van De Correspondent. Vandaag kwam de nieuwe koelvitrine binnen – gelukkig niet tussen zeven en tien zoals aangekondigd, maar pas om drie uur ’s middags – gisteren de terugstroombeveiliging, al eerder bestelde ik drie nieuwe accu’s voor de tablets direct uit China, een al dan niet vervangende tablet, vervangende fornuisknoppen en een elektrische vliegenvanger. We maken een flinke voetafdruk, eten en drinken er flink op, los, loos.
We komen er niet mee weg, er niet ongeschonden uit, maar zijn we echt de laatsten die er wat van gaan merken? Degenen die nu al op de vlucht zijn, door honger, angst en uitzichtloosheid gedreven, kunnen ook een voorsprong hebben, gehard en voorbereid, de wegen en de handelwijzen, de netwerken, de protocollen, de wachtwoorden kennende, de moed en de nood hebbende.
Waarom willen mensen zo graag op televisie, of ervoor werken? Alle minderheden en achtergestelden staan te dringen, willen een van de schaarse zetels, met de eraan toegewezen macht en het bijkomende salaris. Om onze baantjes komen ze niet, voor dat geld, voor zulk werk. We lijken wel gek, maar hebben intussen rugdekking.
Ons drie bomen.
De vierde staat buiten tegen de lantarenpaal, nog zonder verlichting. De cv-onderhoudsman kwam niet opdagen, twee peperdure exemplaren van het plein. De regenval op de terugweg was niet gering. Chinees-Indische maaltijd, appelflappen, soep, brood en olijven, en een pil achter de kiezen.
Niet relativeren, niet trivialiseren, de geschiedenis, de gebeurtenissen, de omstandigheden. Vrolijk bij binnenkomst, fijn ze weer te zien, maar de sporen die sommige medewerkers achterlaten doen een beetje afbreuk aan de stemming. Ik weet het werk waar ik tegenop zie af te schuiven en een leuke klus uit te breiden.
Nederig van harte, zei oma en opa
dat je het verhaal moet begrijpen
Hetgeen er omgaat, tegenstaat, en zorgen baart
De grens is daar waar je er al over heen bent
Dus je kan beter weinig kip eten en veel geld stoppen in het ontwikkelen van kweekvlees, dan geen kip eten en niet investeren in nieuwe technologie als het gaat om het verminderen van dierenleed? Beter geen vlees eten en je best doen om met alle middelen het lijden van gedomesticeerde dieren te voorkomen?
Ecologisch zou kip eten minder erg zijn dan het eten van rund, maar het is het leven van een koe afgewogen tegen dat van tenminste tweehonderd hoenderen. Vreemde dilemma’s, die alleen de overdenkende mens lijken te plagen. Het altruïsme im Frage?
Als weinigen van je naasten zoiets wensen te onderkennen, laat staan onderschrijven – het roepen vanaf ivoren torens heeft tegenwoordig een globale reikwijdte, over de hoofden heen – misschien omdat het geen prioriteit heeft in het dagelijks geploeter, houd je het dan voor en aan jezelf? Onmacht, onvermogen, onwil?
Nou moet ie het gaan waarmaken, Franc Weerwind, de minister voor Rechtsbescherming. Uitstekend te woord gestaan en geïnformeerd door mensen die dagelijks aan het bed staan van de zieke samenleving. Gaat hij ze de middelen geven? Krijgt hij de ruimte, de tijd? Te herstellen vertrouwen, fouten en schade. Je moet er maar in geloven.
Ik zag mij om middernacht ineens ingeroosterd staan voor zaterdag en trok gelijk mijn wapen, in een repliek waarin ik zei van niets te weten, van wat er dan speelt, evenmin van wat ik hieraan bij te dragen zou hebben. Dat de een mij vorige week benaderd had en ik zou gebeld zou gaan worden door een ander, wat vervolgens niet gebeurd is. Mijn idee was dat ik hen vooraf zou aanhoren en eventueel van dienst zou kunnen zijn, niet dat ik bij het evenement zelf aanwezig zou zijn om daar in het wilde weg te gaan trouble shooten. Dat het me allemaal te vaag is en ik intussen andere plannen heb; voor hetzelfde geld kom ik voor niets, omdat ik niet weet wat ze willen, wat het probleem is en evenmin of ik er een oplossing voor heb. Afgesloten met een groet, ook aan hen…
Om vijf voor twaalf wintertijd erachteraan, nadat ik het draaiboek beter had gelezen, dat het nog gekker kon – als je zo, op een laat(ste) moment, voor ‘voldongen feiten’ wordt gesteld – dat het over een andere activiteit gaat. Voor de klant Wijngaarden Boot – een schip met krenten? – waar ik al helemaal niet in gekend was. Bizar verkeer; zal aan het weer liggen, of de zomertijd, of speciale operaties in het achterland…
Vandaag bespraken we Chili en waar het met de wereld naar toe moet. De kraan is gerepareerd; ‘nieuwe’ knop en de ‘goede’ kant op draaiend. Morgen kunnen ze me bellen als het nodig is. Ga je omrijden voor een paar euro? Een kilometer of twee? Of een gokje wagen dat je een duppie per liter kan besparen en dan vierenhalve euro op een volle tank als je het redt tot Delfgauw. Of je gaat niet en dan hoeft er niets.
Geleerd waar de Duitse en Italiaanse vlag vandaan komen, met dank aan Napoleon, hoe de Notre Dame in de loop der eeuwen is verbouwd en veranderd, dat we een contract hebben met de Russen voor afname van gas; betalen moeten we hoe dan ook, of kunnen we dat in deze omstandigheden gewoon weigeren? Het had zo fijn kunnen zijn, met alle Oost-Europeanen erbij. Maar die hebben we tegen ons in het harnas gejaagd. Zelfingenomen en onszelf verrijkend.
De wereld is rot, alles draait hier om geld. Waarde wordt uitgedrukt in dollars, euro’s, crypto, en die kunnen van de ene op de andere dag waardeloos worden. Ik had nooit iets met geld totdat ik er meer van kreeg en dan ben je deel van het geheel waar het erom draait. Zie daar maar van weg te komen. Je moet meedoen of afhaken; iets er tussenin lijkt niet te werken.
Om het gekakel enigszins te smoren schreef ik:
de thermostaat in huis op de bgg staat al een tijdje lager (20,5˚C). De 22˚C in het venster van de regelaar is de gemeten temperatuur, niet de ingestelde! Om het nog eens uit te leggen: het is vloerverwarming voor een enorm oppervlak (en massa). Bij een slinger aan de thermostaat (hoger of lager) kan het zo’n vier tot acht uur duren voor er enig effect optreedt, afhankelijk ook van de omstandigheden (buiten temperatuur etc.). Als het bij een evenement, waarbij onze gasten stil zitten, te koud is, kan dat niet gedurende die tijd hersteld worden.
En:
als je weet wat wij aan gas verstoken, kan je nog maar een ding als oplossing zien, nl. van het gas af en (veel beter) gaan isoleren. Gooi dan maar in ‘de groep’ dat we thermostaat op 19˚(of lager) zetten en toets de mening van onze bezoekers (en klanten). (Jas aanhouden.)
Ik geloof niet dat er bij de een meerderheid van het Verhalenhuis hier een oor voor te vinden is; het in de groepsapp erover ronken zal geen effect hebben, aangezien niet een ieder er deel van uitmaakt.
Het is koud in het niet geïsoleerde gebouw Diepenveen, behalve op de radiator die ik even opengedraaid had in de ruimte waar de luistervoorstelling over het vergeten bombardement van 1943 wordt afgespeeld. De anderen zijn allemaal in de grote zaal met de fototentoonstelling, bij de bar met de hapjes en drankjes.
Verlangen naar het einde, wachten op het slot; we hebben mooie oude sleutels, van Lips. De mijne is nog niet gebroken. Moe na de lange dag, de lange weg incluis de gesloten brug, en de kou, net voor de winterse neerslag terug thuis. nog even acclimatiseren en opwarmen alvorens de nacht in te gaan, die een nieuwe dag brengt.
De ellende bestaat al zo lang en we sloten onze ogen ervoor, omdat we er geen last van hadden. En nu kraaien we onze onschuld, onze onwetendheid, en onze onmacht, omdat het ons raakt in onze rust, vrijheid en portemonnee. Ik bespaar op benzine, maar draai af en toe het gas open om het niet al te koud te hebben.