Ud-lul

Colin en ik maken er aldoor grappen over, maar zijn wel gecharmeerd van het instrument, ondanks dat ze soms lastig te versterken zijn. Bij Thomann in Duitsland kan je al een mooie kopen voor €222. Maar ga ik dat doen? Weer een instrument dat je een beetje tot je neemt en vervolgens laat voor wat het is, een fraai geconstrueerd ding. 

Wel de voorloper van de luit en dus de gitaar, fretloos en het lijkt zo makkelijk.
De Israëliër Ofer Ronen, die in Belvédère speelde, mengde flamenco en arabische muziek, in feite ook een beetje inteelt als je het zo stelt. Technisch doorgaans goed, maar ik werd er niet echt door ontroerd, wat ook aan mijn wat vermoeide en verveelde hoofd kan hebben gelegen.

Gegoede burgers

In een duistere hoek van het verhalenhuis zangerige woorden van Paul Middellijn begeleid door Marlies du Mosch, waar de sterke lampen nog in de kast liggen en de armaturen naar het plafond staren.

Et moi, moi qui étais le plus fier
Moi, moi je me prenais pour moi

Jacques Brel (Les Bourgeois)

Gentle soul

Marlon’s doorrookte stem; daar kan geen vrouw tegenop, overheen, ook al hebben ze het podium en de tranen.
De verwarming lager zetten zou geen soulaas bieden; gezamenlijk hielden we de temperatuur boven de ingestelde 21˚C. Af en toe de deur open, vesten aan en weer uit.

De mensen praten veel en luid, de lucht trilt, oren gonzen, broeikaseffect, ventilatoren draaien, om het hardst, hoger, voller, dorstiger, de omzet stijgt.

Was er zo meer theater en drama om de voorstelling heen? Als een volleerd toneelspeler schuiven door de coulissen. De kassa klopt niet als een hart.

Rug

Voor de zoveelste keer de afgelopen week opnieuw geprobeerd de site terug on-line te krijgen. Al het werk van daarvoor is verloren; eigen schuld. Ik houd de moed/moet erin. Het ging fout zodra ik mijn ssl-certificaat activeerde; dan was de site ineens onbereikbaar. Ik had vorige week de private_html snelkoppeling naar public_html per ongeluk gewist (naast m’n laatste backup, maar die had ik nog wel gedownload – het flinke bestand weer uploaden bleek ondoenlijk, met een steeds uitvallende verbinding). Dus een paar dagen open huis, maar ook leeg. Het was net of ik uit m’n voormalige woning aan de kade of dwarsstraat nog de laatste dingen weg te halen had, het slot kapot.

Ik ga de boel herinrichten, maar niet alles komt terug. Heb ik dan toch nog dat andere pand? Je moest ‘s weten…

Toe maar

We zijn genoemd en geroemd voor onze cartografische bijdragen aan het boek Voorbij de dijken. Ik kan me vergissen, maar ik vind de site waarop dit gepresenteerd wordt, nou niet bepaald best verzorgd.

Hier heb ik mij vooral mee bezig gehouden, zorgen dat al die gegevens kloppen en goed in de kaart staan en dat ‘t geografisch en topografisch lekker in elkaar zit.
Het was vorig jaar; toen alles nog goed was, dachten we…

Kunt u mij de weg vertellen?


© Busdom 2005

Heb ik mij toch behoorlijk asociaal gedragen op zijn verjaardag? Was ‘t nou avontuurlijk om midden in de nacht over de provinciale weg naar Rotterdam terug te scheuren? Moet ik mij ter ere van Hans een snor en sikkie aanmeten? Waarom niet zijn muziek gedraaid? Hoe kon ik die cassette nou vergeten? Wie van de aanwezige vrouwen heb ik het zwaarst gewogen? Is het toeval wederom niet serieus genomen? Heb ik te doen gebruikelijk vele kansen gemist? Zat mijn haar goed?

Zappa’s Uncle Meat; noten ingevoerd door JB, of deed ie alleen de ‘orkestratie’?

Polderkeet

Vlag op een strontschuit? Stront op de voorruit!

Droomverhalen; dat wat het zonnige weer oproept.

Een verleden meisje uit het museum; de bewaarde beelden hebben een andere werkelijkheid dan ik mij voorstelde en ontluisteren de geschetste belevingen. Het is een wereld van vertoon, dat zich afspeelt rond statische objecten, waarop de tijd een tragere verwerende invloed heeft dan op de erin voorkomende personen. Het houdt geen stand, ze overleven het niet; het zijn mythes die voortbestaan.

Niks vergeten

Wie is hier nu mee geholpen? Ik viel zelfs al in slaap bij onze eigen luistervoorstelling. Leve de speellijst die ik voor gisteren gemaakt had. Het is altijd historisch. Zo loop je zestien kilometer binnendeurs, met de ramen open. Achttienduizend stappen, vanwege de vrijheid, om het te vieren, alleen.
De mooiste vrouwen staar je aan, kijk je af, droom je in. Maar de ouderdom ligt genadeloos op de vlakke maaivelden, vervelt van zonnebrand, verkleurt van binnenin. Ik speel mijn rol met verve, neem mijzelf net zo makkelijk in de maling. Het komt nooit meer goed.

Turkse vrijheid

Toeval bestaat wel degelijk: niets in dit universum lijkt bij voorbaat vast te liggen. Dat mensen (achteraf) verbanden leggen die er in wezen niet zijn, is waarschijnlijk deel van hun religieuze beleving van de wereld. Toch zijn er ook situaties genoeg die toevalliger lijken dan ze zijn. Je kan het (on)geluk een handje helpen. Die is voor Aktas en zijn coïncidentele composities.

On fire!

Geen idee waar ie over zingt, maar ‘t komt wel uit z’n sloffen. De lat ligt hoog intussen bij deze al weer zesde al rewaq, de maandelijkse Syrische zondag in Belvedere. Het nieuwe is er nog niet vanaf, al zal ie voor z’n landgenoten geen onbekende verschijning zijn en staat ie in een eeuwenoude traditie. Kom daar maar eens om in Nederland.