Piet Klijsen

Gezellig had ik geen zin in; even rap vertrokken als gekomen. Het is een bouwstop, embargo op informatie; ik neem geen initiatief, verder. Podium en spotlichten voor de toneelspelers. Ik doe het alleen, feest vieren, zondigen tegen het beter weten, het ongenoegen sussen.
Beelden van vrouwen, herinneringen herzien, het woord gewogen waar het wezen wordt gevraagd. Op het slot van de dag trachten er waarde aan te hechten, een slag terug te winnen, werkelijk voldaan te zijn, anders dan overvoerd, of verstrooid. Er is geen aanleiding, geen influistering of bezieling.

Ik begrijp het ‘luisterplan’ zo: de draadloze variant biedt meer mogelijkheden, is nl. ook ‘los’ door het hele pand te gebruiken, maar is tevens in combinatie met het 8 kanaals speakersysteem en de 16in/16uit digitale soundprocessor (die dus ergens achter het barretje moet komen om de hele boel te bedienen). 

Ipv vaste aansluitpunten in de ruimte heb je nu 4 kastjes met een zender (zoiets als die van een draadloze microfoon) en 60 losse doosjes met ingebouwde ontvanger, die de luisteraar bij zich draagt en waar hij/zij zijn/haar koptelefoon aansluit (bijgeleverd wordt zo’n kopfoontje met dopjes voor in je oor, maar daar kan je ook onze eigen hoofdfoons op aansluiten – vraag is echter of dat wenselijk is voor gebruikers). De vier zenderkastjes zullen waarschijnlijk ook bij de bar geplaatst worden.

Bezuinigd kan mijns inziens worden op het aantal  ontvangers, bijvoorbeeld 40 ipv 60; dat kan je later altijd nog uitbreiden.

De vergelijking gaat misschien een beetje mank: 128 aansluitingen bij de bedrade versie is wat overdreven; de helft zou al meer dan genoeg zijn. Daarmee zal waarschijnlijk niet de de prijs gehalveerd worden, maar wellicht een stuk lager dan die €19.000. Kosten voor de verwerking ervan in wanden en vloeren door ons zelf komen er echter bij (hoop gedoe met wandbekleding en vloerbedekking).

Als de betrouwbaarheid van een draadloos systeem kan worden gegarandeerd – de optie om oplaadbare batterijen of accu’s te gebruiken kunnen we ook zelf uitwerken (kan ’t voor minder dan €3200?) – is het zoveel aantrekkelijker dan het bedrade. Nauwelijks een kwestie, dunkt me.

Bezuinigen op het vaste systeem met de 8 kanalen en luidsprekers lijkt me geen optie. Daar moet wel de bedrading voor worden verwerkt en dat is achteraf niet meer zo makkelijk ‘verborgen’ aan te leggen. (Of acht kanalen werkelijk gebruikt gaan worden is eigenlijk geen vraag, want als je vier speakers hebt om de ruimte te voorzien van geluid en je twee apart wilt voor bij het beeldscherm, is het al min of meer ingevuld.)

Wel vraag ik me af of ‘nr. 1’ (de individuele luister-beltpack met flashcards) nog iets toevoegt op het draadloze systeem, zeker als je uitgaat van zestig ontvangers.

Het idee is er; het plafond kan nog niet dicht, want het vaste systeem voor de luidsprekers moet uitgewerkt en uitgevoerd worden. Ook de stroomvoorziening voor al die apparatuur achter de bar hoort daarbij. Maar zodra dat er is kunnen we verder, ‘sparen’ voor de aanschaf van de systemen. 

We reden aanvankelijk gelijk op, maar ik wist ‘m voorbij te gaan en een verkeerslicht eerder aan te komen. Het was vroeg, donker en kil, precies zoals ik mij voelde, de dag door. ‘s Avonds in de warmte en overvloed gaf het neurale netwerk er de brui aan: sensory overload.
Ik was er als het roerend goed waar tegenaan gepraat en op geschreven kan worden, word verder niet direct betrokken, heb geen inspraak. Weet ook niet of ik dat wel wil, maar het had de dagen anders gevuld. Intussen blijft er genoeg liggen waar ik geen invloed op uit oefen.
Ik zorg voor de verlichting, de ruimte, het materiaal, het gereedschap, letterlijk en figuurlijk. Humor en humeur liggen in het verlengde, tevreden gedurende de bezigheden, wat omslaat in verhouding tot de rest van de belevingswereld. Daar moet ik mij niet meer begeven.

foto: JR

Vandaag viel er niets te boren en heb ik het ook niet laat kunnen maken; naar de school voor een rapportuitreiking. Met een overvolle buik ga je niet naderhand nog heen en weer. Ik heb mooi papier voor de naambordjes. Misschien is het te geel.
Het gespannen rijden met de oude bus vergt ook z’n tol. Ik ken de woorden, ik weet de betekenis, maar het komt niet uit het hart. Je begint klein en blaast het op. Alle benen gespreid. We willen het vooral gezellig hebben, ontspannen niets doen, kletsen, filosoferen over de wetenschap.
Weet ik een oplossing te dromen voor de hoeveelheid informatie die tentoongesteld moet worden? Vooralsnog niet willen slapen, ontevreden met de daden van de dag en hetgeen er te verwachten valt. Ontsnappen is onmogelijk, al het leven in wezen zinloos, zwijgen gepast. Morgen beter je best doen.

Een hele geruststelling voor de overlevenden dat we weten wat er fout is gegaan, wat de mogelijke oorzaken zijn, wie de schuldigen en waar we voortaan voor op moeten passen. Het kan niet iedereen en overal gebeuren.
Ik kan draadloos (en hersenloos) vanaf zolder de kamerthermostaat bedienen, als ik het er te koud vind. Verder heb ik geen boodschap aan de wereld.

Gouden Geert legde de laatste hand aan de elektra, terwijl ik de spullen naar de bus en deze vervolgens terug naar de Kaap karde. Daar zat ik tenslotte nog even onderuitgezakt in de fauteuil op het podium in het verder lege gebouw, op te laden voor de laatste rit huiswaarts na de nodige berichten te hebben verstuurd.