handvaardig & huishoudkundig sinds 't jaar '00
Kijk en luister naar de kunstenaar die denkt de wetenschap te hebben, maar het is haar poëzie die ontluistert en zij ontziet de eigen geur en smaak, haar oordelen en taal.
wel fijn dat ik weer even klaar ben met die kaart… (cool)
kan ik nog iets leuks gaan doen (nerd)
is hasj een goeie arabische invloed? :^)
jazeker, een nachtrust zonder last! (sun)
en morgen naar buiten met de bloemetjes! (rain)
foto: JR
zo, da’s uitdelen! gelijk door in mijn vergetelheid. heb er zelf weer ’s niks aan over gehouden en hoe blij was zij met die fles citroen. te veel aandacht voor het onbenul van mijn gekluts en absoluut ervaren dat ’t niks voorstelt. ik moet ’s wat zinnigs gaan doen…
De zogenoemde vrijheid van meningsuiting wordt mijns inziens niet onderbouwd met stellen dat je Charlie bent. De arrogantie van westerlingen om hiermee ons verlichtingsideaal te propageren gaat voorbij aan de ongelijkheid in de wereld. Het is te makkelijk de onderdrukten op overeenkomstige wijze te provoceren als de machtigen; zij kunnen zich amper verdedigen en vluchten gezamenlijk in wat hen onderling bindt, ongeacht de geschillen die ze anderzijds hebben.
Ik ben geen voorstander van enige religie. De vrijheid van godsdienst is wat mij betreft de min of meer vrijwillige onderwerping van de mens, aan welke macht dan ook. Het verdeel en heers werkt op alle fronten: geloof, ras, herkomst, afkomst, bezit, opleiding, geaardheid, klasse, gezondheid, geslacht, leeftijd, talent, vaardigheid, kennis, idealen en dromen.
Ik hekel iedere machthebber die allereerst zijn of haar macht niet onderkent en ten tweede deze gebruikt ten koste van anderen voorbij een redelijke grens. Ik hekel mijzelf: ik stel mijzelf en vervolgens mijn dierbaren voorop, met alles wat ik heb en aanneem, en manipuleer de ander om mij te behagen. Al dat ik laat om iets aan enige vorm van ongelijkheid te veranderen is een vorm van machtsmisbruik; al dat ik beweer goed te doen is aanmatigend. Het is aan die ander om dat vast te stellen en het is geen waarheid, slechts een werkelijkheid.
Daar gaat ons vrije veld en uitzicht, straks op nieuwe buren, anders dan de varkens die er waren voor de buurt en de slacht. Ze hadden dit blok met Henkes’ huis niet moeten slopen; de historie droop er vanaf.
We passeerden elkaar zwijgzaam enkele keren direct achtereen precies in het smalste stuk van de doorgang en dit deed me aan als een scene van Tati. Ik moest ook lachen om het nieuws dat gisteren niet het record van 1948 voor de natste dag is verbroken, waarbij de beelden van ondergelopen huizen werden getoond. Het is als tweede of derde worden, misschien zelfs helemaal naast de medailles grijpen.
Zou dit ons kunnen overkomen, geen dijkdoorbraak, maar overstromende riolen? De kruipruimte een zwembad, de tuin een moeras, een stromende beek in het slop? Kans op kortsluiting, maar wellicht met een enkele groep uit nog stroomvoorziening voor de essentiële apparatuur. Gewoon doorwerken totdat elektromagnetische stormen dit ooit onmogelijk gaan maken.
We ondervinden nu al sterke vertraging in ons netwerk; is iedereen op of met vakantie? Groei van zitvlees blijkt geen vanzelfsprekendheid. Slapen en broeien op de troon, handen aan het stuur.
Alsof het een spoorkaart betrof, hebben we het glasvezelnetwerk met rechte lijnen en hoeken en van 45˚ getekend op een al behoorlijk schematische ondergrond. Om te veel compromissen te moeten sluiten hebben we daarin zoveel mogelijk informatie weggelaten; dus geen bebouwing en zeker geen water- en autowegen, waarlangs veel van die kabels getrokken zijn.
Is de stad ooit stil? Als je kijkt wellicht.
Tegenwind, neerslag. Zonder pijnstillers,
de verzachtende omstandigheden.
Vrijwillig slaafs? De vleugels verloren,
niet meer onder water kunnen ademen,
nooit meer los van de grond komen.
Je zoekt het op, het komt naar jou,
het zingt vals rond en blijft drijven.
Je kan je er niet aan vastklampen
en toch sleept het je durend voort.
Het was een grimas, geen grijns
waar hij zich bewust van werd,
in hopeloze emoties verdrinkend.
Dacht leeftijd te sparen voor later.
Niet een hard en eindig bestaan
was wat hem voor ogen stond.
Geluk blijkt niet lang houdbaar.
Was hij reeds verleden geweest?
Voordat we het opgezocht hadden grolden we over de herkomst van het woord, na de huis- tuin- en keukenbonen, als zou het vernoemd zijn naar een illustere figuur uit de menselijke historie, een farao, of de kweker van deze genetisch gemanipuleerde peulvrucht.
Snel genoeg gevonden dat het van asperge(boon) komt, omdat ze vroeger in Nederland net als die slierten gegeten werden met gesmolten boter en nootmuskaat. Wij aten overigens ‘franse’, fijne, dunne en waarom ze zo heten en of de overeenkomt met french friesmeer dan toevallig is, we willen het niet meer weten.
De krant komt dagelijks op de mat sinds de afgelopen verkiezingen; ik lees ‘m door en dank voor ‘t proefabonnement, m’n moeder waarschijnlijk, dat waarschijnlijk spoedig verloopt en ik niet meer weet wat ik mis. De indruk bestaat dat mensen denken geïnformeerd te zijn, maar ze slaan de plank voortdurend mis. Morgen is ‘t anders.
Ik heb de mensen die ik ontmoet in gedachten, hen die ik ken in dromen, maar bespeel zelf mijn gevoel. Het is prettig dat de zon schijnt en zorgen, ziekte en dood zich als donkere materie aan onze waarneming onttrekken.
Bijna de helft van onze tijd dagdromen we en in piekeren zijn we geoefend. Weinig zinvol, stress-verhogend voorbij een niveau dat die druk effectief en gezond is. Het antwoord is aandachtigheid, zo ongeveer mediteren op het ‘nu’, bewust zijn van het moment, van hetgeen je dan doet.
Of het pijnzen inzetten voor het doen ontstaan van nieuwe ideeën, wat we voornamelijk schijnen te bewerkstelligen door verschillende verzinsels te mengen; geen rechtlijnig deduceren, maar toevallig en intuïtief te werk gaan. Het werkt zelfs met verder zinloze verhalen.
Gooi de tijd in de mix en herinneringen en ervaringen – van alles dat niet uit het kortetermijngeheugen komt – en het brouwsel explodeert, is walgelijk, mogelijk giftig, of zou wonderlijk geurend en smaakvol kunnen zijn.
Ons geheugen is selectief, in staat de voor een bepaalde situatie onwelgevallige herinneringen buiten te sluiten, en (dus) ook niet zonder meer betrouwbaar. Constructief kan je er weinig mee, tenzij het een en ander geschraagd wordt, met feitenmateriaal bij voorkeur.
Ik verlang terug naar het kale leven, romantisch karig comfort, zonder vooraf koude, honger en vuil te voelen. Kale muren, vloeren, verveloos hout, een schamele inrichting, spullen waar de geschiedenis vanaf druipt, in een ruige omgeving, een troostvol landschap.
Goed, je kan beter je best doen. Dat je niet denkt zonder oefening of inspanning iets voor elkaar te krijgen behalve op goed geluk, of omdat er niets voor nodig is. Geluk dat zo geronnen blijkt.