dan maar genieten, dingen doen
alsnog de spaak in het achterwiel
gisteren de banden en wat roest
de instelling aangepast, data geklopt
verdriet en leed een plaats te geven
in de schrijn die dit huis is geworden
van alles kan in de ijskast
die ontdooit in de kelder staat
het is pure poëzie –
ik zal er een versje van maken
Perpetuum …
We draaien door, al dan niet kalm en bedaard, routineus balancerend, klappen ontwijkend of opvangend, soms kan je niet beter dan je best doen. De zon scheen, maar het is al vroeg donker.
Ze dansen en zingen, eten en drinken, we dragen aan en ruimen af. Het zou zomaar kunnen dat we achterlopen, terrein verliezen, de boot missen. Zitten we hier met de oude troep, verstoft in oude verhalen en voorbije beelden.
De kont kunnen keren
Interne verhuizingen, het verplaatsen van de zooi, het rangschikken der dingen. We hebben meer dan we weten, ook aan ruimte. De oude Elenbaas kijkt toe.
De vaatwasmachine is professioneel schoongemaakt; het mag wat kosten, glanzende glazen! Gisteren gebeld, vandaag gesteld. Uitbetaling in pijn en moeite.
We gaan tot aan de rand, van het raamkozijn, van de dag en van de wijk. Voorspoedig naar midwinter en door in een nieuw decennium. Het zou mee kunnen vallen.
Amankay
Patricio Wang vertelde zijn verhaal in onze Volkskeuken in samenhang met de ontwikkeling van de muziek in Chili sinds de roerige jaren zeventig, zijn komst naar Europa, de ontmoeting met de moderne Nederlandse gecomponeerde muziek, met beelden en klanken van zijn leven en muzikale vrienden.
Wij haalden alles uit de kast om het te verwerken en vast te leggen; de oude mengtafel heeft ons niet in de steek gelaten, of erheen laten vallen, maar het had zomaar anders kunnen zijn. Niet alleen voor de show hebben we onze condensatormicrofoons opgesteld.
Simón Bolívar, Simón
Caraqueño americano
El suelo venezolano
Le dio la fuerza a tu voz
Simón Bolívar, Simón
Nació de tu Venezuela
Y por todo el tiempo vuela
Como candela tu voz
Como candela que va
Señalando un rumbo cierto
En este suelo cubierto
De muertos con dignidad
Simón bolívar, Simón
Revivido en las memorias
Que abrió otro tiempo la historia
Te espera el tiempo Simón
Simón Bolívar, razón
Razón del pueblo profunda
Antes que todo se hunda
Vamos de nuevo Simón
Simón Bolívar, Simón
En el sur la voz amiga
Es la voz de José Artigas
Que también tenía razón
Rubén Lena, Isidro Contreras
Catch-22
De zoveelste al rewaq als afsluiting van een week, een seizoen, een leven. Het is geen vaderdag. We gaan op sleetse zolen het karrenspoor af. Het licht komt horizontaal binnen. Is het geen kippenvel, dan is het jeuk. De taal die ons moet binden in de spraakverwarring. Er is ruimte voor eigen opvatting en inbreng.
iCorny
De week zit erop, we hebben het geklaard, een internationaal congres mede georganiseerd en voorzien van eten, drinken, muziek, film, poëzie, en verhalen.
Maanden werk, alles bij elkaar, tussen overige bedrijven door, gedoe, geruzie, hoofdpijn, vermoeidheid, en ander ongenoegen, maar het team staat als een verhalenhuis.
De zon schijnt geregeld
We dansen de warme nacht
en een volgende maand in
Schouwmeester
Zie de pijpen dansen, het hout werken, de muur op- en het water uit de pas lopen, de maat gevoerd worden, het oog ook wat willen, en woorden te kort schieten.
Het schijnt dat er nu zoveel geschreven wordt door zovelen, dat we geen tijd meer hebben elkaar nog te lezen. We hadden toch ook al niet meer oor voor de ander.
Desalniettemin formuleer ik mijn gedachten, bezweer ik de omstandigheden, orden ik het wereldbeeld, poets ik de pot, de ketel en de plaat.
Achteraf dacht ik
Dag leuke vrouw, ik sta
op je foto van het huis
en je doet me denken
aan iemand van vroeger
maar je bent mooier nu
Ik zag je al bij binnenkomst
in een roes van pijn en droom
maar ga ’t je niet vertellen
om teleurstelling en schroom
Verliefd vanuit eigen willen
in de geest van verleden tijd
weldra uit beeld verdwenen
zijn wij in verscheidenheid
Nageltrekken
Het zit erop, ertegenaan, ertussenin; alles moet achter het behang.
Is het universum een gesloten systeem, gaat er geen energie uit verloren? Als er wat weglekt uit ons zonnestelsel is het wellicht geen probleem. De mensheid en wat zij voortgebracht heeft is in zichzelf een wonderlijk fenomeen, maar op grotere schaal doet ze er niet toe, zijn we uiteindelijk energieneutraal.
De verre toekomst daar gelaten, is het zaak het totale beleefde lijden van de aardse biotoop zo klein mogelijk te houden en zo eerlijk mogelijk te verdelen. Moeten we daartoe weten hoe het bewustzijn verspreid is over de levende wereld? We kunnen wat afdingen op die van de mens en voorzichtig rekening houden met iets meer ervan bij de fauna en mogelijk ook de flora, maar kunnen en gaan we het meten?
Als oliemaatschappijen reclame maken met de ‘mogelijkheid’ van CO2-neutraal rijden, zeggen ze niet dat we moeten stoppen met het rijden op fossiele brandstoffen en tanken bij hen, maar gaan ze natuurlijk voor de winst van de onderneming. Wie houden ze anders voor de gek? Hoeveel belasting betaalt de mensheid, of kan het leven verdragen?
Gebroken been
Een flink te belasten vloer met een dik plafond eronder, vakken van 30×40, aanhechting voor de her te bouwen schouw, leidingen weggewerkt, het lichtpunt een hokje opgeschoven, en heel veel schroeven erin. Alles valt op z’n plaats of op de krakende houten vloer: een schroefbit kwijt en de kapotte poot van de machine gelijmd. Wat is dan wel professioneel gereedschap? Zo’n elektrische droogbouwschroevendraaier kost ook niks, toch?
Iedereen loopt in en uit, in de voetsporen van Wally, trappie op, trappie af, witte zolen op het zwarte tapijt, morgen is het klaar, alles achter het behang geplakt, laat de ramen maar schuiven, je moeder in het ziekenhuis, een timmerman voor je vriendin, een student in je huisvesting. Noem mij een nummer en ik geef ‘m een lijst; hout zat.
