handvaardig & huishoudkundig sinds 't jaar '00
Zie de pijpen dansen, het hout werken, de muur op- en het water uit de pas lopen, de maat gevoerd worden, het oog ook wat willen, en woorden te kort schieten.
Het schijnt dat er nu zoveel geschreven wordt door zovelen, dat we geen tijd meer hebben elkaar nog te lezen. We hadden toch ook al niet meer oor voor de ander.
Desalniettemin formuleer ik mijn gedachten, bezweer ik de omstandigheden, orden ik het wereldbeeld, poets ik de pot, de ketel en de plaat.
Dag leuke vrouw, ik sta
op je foto van het huis
en je doet me denken
aan iemand van vroeger
maar je bent mooier nu
Ik zag je al bij binnenkomst
in een roes van pijn en droom
maar ga ’t je niet vertellen
om teleurstelling en schroom
Verliefd vanuit eigen willen
in de geest van verleden tijd
weldra uit beeld verdwenen
zijn wij in verscheidenheid
Het zit erop, ertegenaan, ertussenin; alles moet achter het behang.
Is het universum een gesloten systeem, gaat er geen energie uit verloren? Als er wat weglekt uit ons zonnestelsel is het wellicht geen probleem. De mensheid en wat zij voortgebracht heeft is in zichzelf een wonderlijk fenomeen, maar op grotere schaal doet ze er niet toe, zijn we uiteindelijk energieneutraal.
De verre toekomst daar gelaten, is het zaak het totale beleefde lijden van de aardse biotoop zo klein mogelijk te houden en zo eerlijk mogelijk te verdelen. Moeten we daartoe weten hoe het bewustzijn verspreid is over de levende wereld? We kunnen wat afdingen op die van de mens en voorzichtig rekening houden met iets meer ervan bij de fauna en mogelijk ook de flora, maar kunnen en gaan we het meten?
Als oliemaatschappijen reclame maken met de ‘mogelijkheid’ van CO2-neutraal rijden, zeggen ze niet dat we moeten stoppen met het rijden op fossiele brandstoffen en tanken bij hen, maar gaan ze natuurlijk voor de winst van de onderneming. Wie houden ze anders voor de gek? Hoeveel belasting betaalt de mensheid, of kan het leven verdragen?
Een flink te belasten vloer met een dik plafond eronder, vakken van 30×40, aanhechting voor de her te bouwen schouw, leidingen weggewerkt, het lichtpunt een hokje opgeschoven, en heel veel schroeven erin. Alles valt op z’n plaats of op de krakende houten vloer: een schroefbit kwijt en de kapotte poot van de machine gelijmd. Wat is dan wel professioneel gereedschap? Zo’n elektrische droogbouwschroevendraaier kost ook niks, toch?
Iedereen loopt in en uit, in de voetsporen van Wally, trappie op, trappie af, witte zolen op het zwarte tapijt, morgen is het klaar, alles achter het behang geplakt, laat de ramen maar schuiven, je moeder in het ziekenhuis, een timmerman voor je vriendin, een student in je huisvesting. Noem mij een nummer en ik geef ‘m een lijst; hout zat.
Niet onder alle omstandigheden valt te beschrijven hoe de genius loci huishoudt. Het kronkelt tussen je oren tot woorden zonder betekenis. Dingen gaan kapot, de mensen slijten, gaten worden bodemloos.
Te veel of te weinig spanning en soms gaat het goed. Dichters spreken verstaanbaar onbegrijpelijk in waardeloze raadsels. De een vult zijn maag, de ander z’n zakken. Er is een woestijn zonder roependen.
Ze zat bevallig, maar ook met de handen in het haar voor de nooduitgang, had geen hulp nodig. Het plezier van de innuendo’s afkomstig van vrolijke vrouwen. Het gezeur gelaten, daar waar het hoort, stom geslagen.
Verwaaide gesprekken kwamen van buiten het gezichtsveld door de harde wind, maar de overheersende geur van de spreeuwenguano werd er niet door beïnvloed. Heeft de vis te eten, staan de takken niet droog, zijn alle vliegen gevlogen?
Het is een gepaste dag voor het gedenken, de verleden geesten te laten spreken, maar zwijg erover in alle talen tegen hen die in doodstrijd zijn, of zij die liever willen vergeten, de pijn, het gemis, de werkelijkheid. Het geluk kan zo afzichtelijk zijn.
Goedkope whiskey zoals Wally ze dronk en hij klonk nog in zijn kamers en gang, die onze gasten op stofsloffen met voeten traden, direct vanuit de Estoniabar, waar andere jazz speelde dan in de expositie met de Molukse vrouwen, of op hoge toeren in de sfeer van de Blue Flamingo, achter de ijle muren van dit kaartenhuis.
De vluchtkeuken en slaapzolder van de schrijver en zijn vrouw op drie hoog achter waren wel gevuld met verhalen, bewegende beelden en klanken die fijn geproefd en door geroken moesten worden, eigen culturen afgetast, vormen om de vorm, zinnen in de zin, omdat we nooit onze eigen domheid weten te peilen.
Als onze klipper maar niet op de klippen loopt, dansende gastvrouwen, dan zijn we nog niet jarig! De meeste zorgen aan de kant, tussen de wal met de beste stuurlui en het schip met acht zeilen en vijftig kanonnen. Straks de vaat, en de was, een blik in het vooronder, waar water wordt gemaakt, en de zucht om het verloren geluk.
Laat geen dichter je vertellen wat te doen
Geloof mannen niet op hun woord
Zeker niet als het vrouwen betreft
Eens zal je verleden zijn, dus
Zak nu gerust door de grond
faal totaal en sla de plank mis
was ik dichter
bij jou en schrijf je
altijd van je af
je beurt voorbij
Doe niet meer
Laat
Af
Krijt je lei
schoon
muts
Een volkskeuken op maandag, met Joany Muskiet met mythische verhalen over haar muzikale verleden en dat van haar jong overleden zoon, de rapper Helderheid. Heb Elkaar Lief, Doe Elkaar Recht, Help Elkaar Iedere Dag, zou je denken.
En moge het van geringe betekenis zijn, ze kan fantastisch gospels zingen. De meest spraakmakende teksten en muziek komen niet van Rotterdam Zuid, of het moet zijn geen woorden, maar daden en toen wij van Rotterdam vertrokken!