de gribus van de onbeduidendheid
het afzichtelijke van het verongelijkte
ik dein op jouw zachte kussen
het zwaard in de warme, diepe zee
we blijven overeind in de storm
zonder al te nat en koud te worden
stormachtig leven op ’t windstille tij
Het begon goed
Met drie verschillende dj’s in de loop naar de nacht vulde het huis zich gestaag met opvallend veel jonge mensen, maar ook oudere belangstellenden bezochten de exposities en luisterden naar de verhalen in de tot Yin Tin Bar omgedoopte lobby. Het Elenbaashuis was aan kant om de vorderingen in de restauratie te tonen en in de keuken werd flink gebakken om de trek te reguleren. Intussen liepen door het hele pand twee cameramensen rond die een livestream binnen- en buitenshuis verzorgden.
Een deinende dansvloer is er niet gekomen, maar men amuseerde zich evenwel, en met ruim driehonderd bezoekers, een goede omzet, en de geroutineerde crew, kon Belvedere, ondanks de door de woestenij aan de Veerlaan nog meer afgelegen ligging, weer en ontij trotseren en uitzien naar een prachtig marktaandeel in het uitbreiden en bewaren van immaterieel erfgoed.
We kunnen ons niet los maken van de werkelijkheid, van het leven zoals het nu is, de ruimte en tijd die we hebben, die we krijgen, die we nemen. We doen, min of meer doelgericht, maar weten niet of nooit, wat de gevolgen zullen zijn. Het is geen ingenieus mechaniek, evenmin een quantumcomputer, maar een geschiedenis van vele miljarden mensen op een onwaarschijnlijk bewoonbare planeet.
Mortel
Niet alles is vast te leggen, toch? De stroom van bewustzijn, zo die er is. Al het onstoffelijke dat verloren gaat; er zijn geen her te gebruiken deeltjes die resteren. Het zou de donkere stof in het heelal kunnen zijn, anders.
Hans Abelman [17-2-1940] heeft gisteren zijn werktafel met glazen blad gebracht, maar is zelf niet boven geweest; de chauffeur en sjouwer [1975] werd per uur betaald, zo leek het. Het ding staat in delen in de voormalige slaapkamer. Verder is er niets blijven hangen.
Als het maar goed gaat, dat het voor de eeuwigheid is en niet binnen tien jaar opnieuw moet worden gedaan, of voor het eind van het jaar, voor het eind van de maand, want dan moet er nog veel meer. Morgen ziet alles er anders uit, is het droog, stilte voor de storm, die na het feest komt, maar met een andere bijeenkomst, en een film, vuile rijplaten voor de deur. Is het geen modder, dat zit er wel stucstof aan je zolen. Je blijft vegen en zuigen.
Aldoor moet je opladen
jezelf en de apparaten
niet tot het maximum
niet van het minimum
jeuk, jeuk, jeuk
Aldemonde
Hubertus heet ie voluit, een autodidact in van alles, ooit uit de Almondestraat, die niet meer is, wat ie geweest was. De aan hem gekoppelde schrijfster, de Vlaamse Anke, presenteerde de avond met de verhalen van bijzondere bewoners, in woord en beeld, in etensgeuren en klankkleuren, met een lach en een traan.
Agnost, bijna atheïst, vertelde hij naderhand betreffende z’n levensvisie, je weet maar nooit wat ons na de dood te wachten staat.
Ik denk echter dat wat de menselijke ziel heeft voortgebracht behalve om te bewaren misschien nog meer is om voor altijd te vergeten.
Zonder mokken
We zitten niet stil, wel samen om en aan (de) tafel. Anderen lopen veel minder hard, voor ons in ieder geval. ‘Komt goed’, roepen we hardop, maar we zijn toe aan meer tijd en ruimte voor alles en iedereen.
Wind, koude en regen buiten houden; stilte, warmte en licht binnen.
Winterzon
dan maar genieten, dingen doen
alsnog de spaak in het achterwiel
gisteren de banden en wat roest
de instelling aangepast, data geklopt
verdriet en leed een plaats te geven
in de schrijn die dit huis is geworden
van alles kan in de ijskast
die ontdooit in de kelder staat
het is pure poëzie –
ik zal er een versje van maken
Perpetuum …
We draaien door, al dan niet kalm en bedaard, routineus balancerend, klappen ontwijkend of opvangend, soms kan je niet beter dan je best doen. De zon scheen, maar het is al vroeg donker.
Ze dansen en zingen, eten en drinken, we dragen aan en ruimen af. Het zou zomaar kunnen dat we achterlopen, terrein verliezen, de boot missen. Zitten we hier met de oude troep, verstoft in oude verhalen en voorbije beelden.
De kont kunnen keren
Interne verhuizingen, het verplaatsen van de zooi, het rangschikken der dingen. We hebben meer dan we weten, ook aan ruimte. De oude Elenbaas kijkt toe.
De vaatwasmachine is professioneel schoongemaakt; het mag wat kosten, glanzende glazen! Gisteren gebeld, vandaag gesteld. Uitbetaling in pijn en moeite.
We gaan tot aan de rand, van het raamkozijn, van de dag en van de wijk. Voorspoedig naar midwinter en door in een nieuw decennium. Het zou mee kunnen vallen.
Amankay
Patricio Wang vertelde zijn verhaal in onze Volkskeuken in samenhang met de ontwikkeling van de muziek in Chili sinds de roerige jaren zeventig, zijn komst naar Europa, de ontmoeting met de moderne Nederlandse gecomponeerde muziek, met beelden en klanken van zijn leven en muzikale vrienden.
Wij haalden alles uit de kast om het te verwerken en vast te leggen; de oude mengtafel heeft ons niet in de steek gelaten, of erheen laten vallen, maar het had zomaar anders kunnen zijn. Niet alleen voor de show hebben we onze condensatormicrofoons opgesteld.
Simón Bolívar, Simón
Caraqueño americano
El suelo venezolano
Le dio la fuerza a tu voz
Simón Bolívar, Simón
Nació de tu Venezuela
Y por todo el tiempo vuela
Como candela tu voz
Como candela que va
Señalando un rumbo cierto
En este suelo cubierto
De muertos con dignidad
Simón bolívar, Simón
Revivido en las memorias
Que abrió otro tiempo la historia
Te espera el tiempo Simón
Simón Bolívar, razón
Razón del pueblo profunda
Antes que todo se hunda
Vamos de nuevo Simón
Simón Bolívar, Simón
En el sur la voz amiga
Es la voz de José Artigas
Que también tenía razón
Rubén Lena, Isidro Contreras
Catch-22
De zoveelste al rewaq als afsluiting van een week, een seizoen, een leven. Het is geen vaderdag. We gaan op sleetse zolen het karrenspoor af. Het licht komt horizontaal binnen. Is het geen kippenvel, dan is het jeuk. De taal die ons moet binden in de spraakverwarring. Er is ruimte voor eigen opvatting en inbreng.