Categorie: geluid

Geplaatst op

Mokkerdemok

Ik doe even mee. Wat een …. en een …. en laat ze allemaal de ….. krijgen! …. them, or us! 

Na vandaag weer een streepje verder verwijderd van de club. A. heeft zijn opdracht binnen; hij mag voor een kleine vierduizend gulden zo’n 80 uur inzet plegen op het realiseren van een spetterende opening met ‘raamproject’ voor Window 2001.
Op zich niks mis mee, maar waarom zou ik, of jij, of wie dan ook nog iets voor minder dan de ƒ42,50 per uur iets aan de cultuurroute doen? Wat mij vooral verbaasde is dat ik de enige van het team was, die er iets van zei. De beide anderen hielden de mond.

“Je kan echter altijd een eigen project indienen”, was het gevatte antwoord. Als ik nu mijn walkmanproject opvoer is het geld waarschijnlijk op.  Er moet bijvoorbeeld nog een ontwerp voor een briefkaart gemaakt worden, die vervolgens in flinke oplage naar de drukker moet. Hoeveel uur werk is dat? Het idee (van mij) was om het venster (van U.) en foto’s van kunstwerken (van L.) te gebruiken daarvoor. Kassa! Ik heb tenminste nog vier uur nodig om het af te ronden en heb al tijd erin gestoken. Kunnen we daarom nog verder met de virtuele toer?  Is daar geld voor? En als wij bijvoorbeeld wat gaan doen aan het onverwerkte verleden van het kinderpersbureau (de videotapes) dan moet dat ook kosten, behalve bloed, zweet en tranen.  

Ook niet vrolijk ben ik door het resultaat van het werk zoals vastgelegd op de cd-rom bij het boek Havenkwartier (Rotterdam-Porto). Ze hebben het geluid totaal afgeknepen en in mono er mondjesmaat opgezet. Dat is niet zoals ik het mij gedacht had. Een geluk dat ze me ‘vergeten’ zijn onder te brengen bij ‘audio’ in de colofon. Ik hoorde het pas thuis, met de koptelefoon op, alsof alles door een pijplijn binnenkomt. Eigen schuld, had ik er maar bovenop moeten zitten. Nu heb ik al mijn beschikbare tijd besteed aan (mijn) beeldmateriaal. 

Geplaatst op

Zuilreclame

Al enige tijd aan het cyberstormen (via e-mail) over een mirror-site van die van Feijenoord, geheten Fijnoord, waar het heel wat beter toeven is; daar hebben ze geen wijkkrant en ook geen sociaal-cultureel werk, of zelfs maar club- of buurthuizen. De karakters verzinnen we zelf. Dat bracht me op een idee voor de invulling van de virtuele route: interviews met markante mensen uit de wijk. Aan de hand van hun verhalen is een heel ander beeld te geven van de wijk. Hierbij zouden kinderen van het magazine een rol kunnen spelen; die meiden willen graag interviewen. Tegelijk is er wellicht ook wat oud kpb-materiaal in te verwerken. 

Verder… niks anders te melden dan dat ik klaar ben met volgens mij de laatste grote operatie aan de officiële Window2001site: het kunstdeel, dat Lisa heeft verzorgd en zelfs na de nodige verbeteringen van mijn hand nog altijd vol fouten zit, maar dat is verder haar pakkie an. Ik ga dus nu de rekening opmaken, want die webcam heb ik vorige week reeds getest en die komt op het net. 

Iets… dat ik zag: de dvd-schrijver is op de markt. In Apple’s topmodel, een 733MHz G4 ($ 3500), zit het ding en het lijkt alsof je dat vermogen (in MHz of $?) nodig hebt om je eigen films op zo’n schijfje te bakken. Geen idee wat zo’n apparaat los kost, en of ie dus te gebruiken is in langzamere machines. Sowieso zal je vele giga’s vrije (en snelle) schijfruimte moeten hebben. Hou het dus maar op een dvd-speler. 

Ik droom over huizen en klussen en vrat mij het schompes aan roti en pizza uit Feijenoord. Door de ingestelde dertig-kilometer(per uur)zones is de wijk niet meer laagdrempelig. Een nieuwe ijstijd is aangebroken; de ouden vluchten naar het zuiden. Ik neem aan dat Fijnoord in de subtropen ligt en prachtige vergezichten kent vanaf haar imposante gebouwen naar de omliggende heuvels, alwaar men de zon kan zien gaan en komen. Is het een luilekkerland? Groeit er het sappigste fruit gewoon aan openbare lichamen?

Een hele dag geouwehoer met pc’s gaat je niet in de kouwe kleren zitten; maar uiteindelijk krijg je ze toch waar je ze hebben wil, wat met mensen een veel minder eenvoudige zaak is. Dus naar alle waarschijnlijkheid op het net te volgen, de zuilprojectie via onze webcam! Berekoud, tenzij je lekker thuis zit bij de verwarming.

Geplaatst op

Ophef & vertier

Ik heb nog net geen hoofdpijn; na de nodige huisvlijt vanavond nog belastingformulieren zitten invullen. Hoewel, formulieren; ik doe het elektronisch, wel zo makkelijk. Leuker konden ze het niet maken. Wat een gedoe als je halverwege een jaar trouwt, net voor het eind ervan ook nog een huis koopt, je kinderen hebt, en geld had. Misschien ga ik dit jaar een hoop beroepskosten maken; een computer en een digitale camera aanschaffen.
Nu was ik eigenlijk van plan mij op te geven voor het Radiolab 2001. Ze vroegen om geluidskunstenaars, radiomakers van de verbeelding en verkenners van het hoorbare. Met centraal staande passie voor radio. Da’s wat voor mij, dacht ik, dus had ik al een project trachten te bedenken en verzonnen dat ik in mijn cv zou zetten dat ik ‘muziek & geluid voor eigen gebruik’ in grote hoeveelheden heb uitgebracht. Echter, een bezoekje aan hun site leerde mij dat ik wel 750 gulden moet bijdragen indien ik wordt aangenomen. Heb ik even niet, en dan nog. Ze moeten me geld toe geven! Cognito airco soon!? pedro sonoor

Ter overdenking:
er is weer eens een hele hoop heisa gemaakt over de inhoud van de kinderkrant; dit keer zijn het de dissen, iets waarbij ik nooit heb stil gestaan dat het ook maar iemand voor het hoofd zou kunnen stoten. “Je stinkt zo erg, je kan ons nog erger vergassen dan dat Hitler de joden heeft vergast.” Dat Hitler Joden heeft vergast is een feit; dus erger dan erg is….
Waar gaat het over?! Dit doen (mensen)kinderen sinds jaar en dag, tis een spel dat in elke generatie een iets andere scherpte krijgt, afhankelijk van wat de omgeving kan hebben (of niet). Ik moest erom lachen en dat blijf ik doen. Ik ben wel bereid naar de argumenten van anderen te luisteren en, als ze steek houden, die te respecteren.
Waarschijnlijk is zo’n wijkkrantje toch een iets te benepen medium voor dit soort vrijheid. Als het te veel (flauwe) moppen zijn, is het ook niet goed. Gelukkig dat religie nooit ter sprake is gekomen, of het feit dat ze hier vechtspelletjes spelen op de computers, of stiekem naar sex(- of Pokemon!)plaatjes zoeken op het net. En geen hond die zich ergert aan het feit dat ze straaljagers of tanks tekenen.
Ik kan het alleen wel af; ik wil zeker E. er niet bij hebben.

Geplaatst op

So far, so good

artwork: Ulrik

Gids prima nu, want een blote buik slaat bij zo’n uniform maar op een ding. De rest achter het raam ook en dan kom je op de site en dan is er niets van terug te vinden, tenzij we de sexshop als hoofdsponsor aantrekken en we zijn snufmovies vertonen voor abonnees met een creditcard. Inderdaad teveel een peepshow. De al te expliciete verwijzingen naar sex moeten eruit, tenzij we er meer van andere dingen ook instoppen. In hoeverre kan zo’n dame achter het rolgordijn meer dan een moppie in die ene betekenis van het woord zijn? Gewoon een leukbeeldgrapje; is ie niet iets te voor de hand liggend? Of moet er een blote vent tegenover, of hele andere heimelijke dingen (man slaat vrouw/vrouw steekt man/illegale praktijken) of uitzinnige handelingen (plezier/woede/verdriet/inspanning).
Dus: mooie meid gids, doen we, maar ze is discreet, stijlvol, en praktisch gekleed op plaatselijk (sociaal-cultureel en meteorologisch) klimaat. Achter dat raam (met beter geen zwarte lijst) moet meer gebeuren dat slaat op wat er te verwachten valt langs de route en toch voldoende verrassend is om de nieuwsgierigheid te wekken. Kan ze geen rollerskates krijgen, onze Estrella (hoe kom ik nou weer op die naam – het schoot me te binnen en het klonk me bekend in ‘my minds ear’, denk echter geen Estrella te kennen, of tenminste mij te herinneren)? En een iets ander uniform?

Geplaatst op

Bizzie bozo’s

Let me guess: 
• windows 2000 is geïnstalleerd aan het worden; prachtige virtuele ramen, niet roestend, niet rottend en altijd goed op kleur, maar zo lang dat gaande is kan je maar beter niet thuis zijn. 
• in hevige strijd met de elementen; papieren waaien van bureaus, archieven lopen onder, mensen branden af, het gebouw schud op haar grondvesten. 
• koortsachtig levenswerk in flitsende beelden en geluiden in cyberspace krijgen voordat er een nieuwe hype komt en al de tot dan toe verrichte arbeid waardeloos is geworden, omdat het gewoon in een ander formaat moet. 
• het kan altijd erger…. 
Bij ons is het goed, nieuwe tijd breekt aan.. iets om naar toe te leven. Ik ga op zoek naar ander werk, want dat met die digitale trapvelden wordt niks. Voorlopig een beetje pagina’s bouwen voor de sites; foto’s, video en geluid verwerken voor de cd-rom en hier huishouden…
Mary Carry 

Geplaatst op

De bocht niet kunnen nemen

Ik begeleid een zogenoemde jongerenpooler (jonge moeder in een ‘baanregeling’ die erbij probeert te studeren) waar het mis mee gaat. Ik kan dus de boontjes doppen. We hebben al enige tijd in de gaten dat ze als een kip zonder kop te werk gaat, maar dan alleen als ze niet afwezig is vanwege huiselijke omstandigheden (ziek kind of zelf beroerd, meer dan eens; op zoek naar een andere woning, iets vergeten). 
Ik heb haar aangeraden haar situatie eens te overdenken, gezin voorop te zetten – ze heeft een vent die, buiten zijn werk, thuis niets doet, bovendien haar vader en broer in huis – en dan te zien of ernaast nog wat mogelijk is. Zegt ze overnight haar studie op (zegt ze) en wil ze ander werk, bij voorkeur hele dagen in de kinderopvang. Maar ze kon die halve dagen bij ons al niet eens waarmaken. Vertelt ze bovendien bij de werkgever haar verhaal weer op een andere manier. Weg alle voordeel van de twijfel! 

Van de week een hele dag voor de te produceren cd-rom foto’s zitten scannen op een G4 met een supersnelle Epson usb-scanner. Toch niet verder gekomen dan 88 plaatjes, want al die dingen moesten gelabeld worden (‘PL/strt/youths/relation/8.jpg’, waarbij, in dit geval, de P voor Porto staat, de L voor liggend formaat, waarna drie (eventueel) verschillende categorieën volgen en een cijfer voor de sfeer). En dat is me rete moeilijk, vooral als het je eigen waarden niet zijn. Ik mis nogal wat sfeerbepalingen en soms ook een geschikte categorie. De bedoeling is dat er duizenden foto’s opkomen, zodat met zelfs 100 per dag, een dag in de week, ik over een half jaar misschien klaar zou zijn. Het moet voor december, maar gelukkig doe ik het niet alleen.
Die Mac heeft er een 21″ monitor van LaCie aanhangen (of eigenlijk hangt zo’n systeemdoos meer daaraan), maar ik zat constant met mijn neus bijna op het glas als ik moest zien of ik het kader juist aanlegde. Eigenlijk robottenarbeid/monnikenwerk, waar ik, het spijt mij, toch enige neiging toe schijn te hebben. Ik haal het mij op de hals, soms min of meer vrijwillig. Gelukkig dat ik indertijd te ongedurig was, anders had ik nu een dikke baan gehad in de IT. 
Vervelend is dat intussen de dv-cam in reparatie is; mijn vrees voor de primitieve tapetechniek werd bewaarheid. Het ding kon geen fatsoenlijk bewegend beeld meer weergeven, alles leek te ontsporen. Anderzijds gelukkig hoef ik dan ook niets te schieten, de komende drie a vier weken, en gaat het niet uit mijn portemonnee, want alles bij elkaar kan het ten minste 500 piek gaan kosten.

Geplaatst op

Kammewattus

Ik was bij Dodo, geheel verbouwd, lijkt nu modern. De trap is open en het zitje op het dakje boven de entree is er een voor ons, als eregasten bij een concert dat wijzelf zouden moeten organiseren. Iets waar we serieus mee aan de slag moeten. Een multimedia-circus waarbij we iedereen die we kennen en die wat kunnen moeten inzetten. Ook de Dodo’s geven we een rol! Scripts maken we; goed uitgeschreven, en wij doen de regie, eventueel met hulp van spelregiseurs. Hans, jij hebt een verhaal, dat weet ik zeker; dat gaan we uitwerken. We hebben karakters uit te diepen, muziek uit te schrijven, decors te ontwerpen, computers te programmeren, sferen te scheppen, kortom, hooi op onze vorken te nemen. Repeteren? Dat doen we niet; het is improvisatie voor de die-hards van de Rotterdamse scene. We never give up, or in….

Gistermorgen met Joop drie uur lang achter een draaiorgel over de Oude Dijk aan gelopen; plaatjes schieten en geluid opnemen. Ik kick op dat geluid van zo’n ding, zou er graag mijn composities op ten gehore brengen. Dat kan met de tg100 vast. Een beetje straat geluid erin gemixt, et voilá!  Die gasten spelen pop-nummertjes (die hit Que Si Que No -of zo- klinkt er minder erg op, al wil je na drie keer dat nummer wel eens weten wat de klank van inslaande kogels uit een mitrailleur op het mechanisch aangedreven instrument is), maar af en toe ook heel melancholische liedjes, die goed passen in de grauwe straten van Rotterdam. 
Vandaag deze en andere boel zitten verwerken, intussen sleutelend aan mijn systeem, dat sinds de infectie van de week niet helemaal jofel liep. Misschien was het dat  snottervirus welk het joch heeft meegenomen van de opvang. Gisterenmniddag ook bij de jongens van Knockout op bezoek geweest, die de cd-rom gaan produceren. Die gasten hebben dikke G4’s (met FireWire natuurlijk) staan en enorme schermen (waaronder een 21″ flatscreen); zit ik hier te kloten met mijn aggenebbes pseudo-g3 en een AVkaartje. Daar kan geen kwaliteit uitkomen? 

pierement 3
Geplaatst op

Tot donderdag

Tja, ideeën. Ik was bezig met een advertentie… voor kankerstokken en ik had nog iets, maar dat ben ik vergeten. Veel andere dingen aan mijn hoofd … workshop, festival, systeembeheer, webmastering… r’dam 2001 – de Rabobank wil ons sponsoren! Draaiorgels… ik word er moe van. Nacht!

Sof vandaag: de sponsoring van de Rabo is slechts als dekking voor de door RCH 2001 toegezegde 30.000. Waar zij over willen praten is welke tegenprestatie we voor die sponsor hebben (vermelding in de gids of op de site, een begeleide wandeling langs de route). Op zich niks mis mee, maar rdam01 laat ons (vooralsnog) niet meedelen uit de pot (rijks-/europese) subsidie. Die hebben ze zelf al grotendeels opgebruikt, maar hoeveel is er dan nog te verwachten aan sponsorgeld? Ik vrees het ergste; het is alsof ik de organisatie weer ken zoals ze is: een kleinsteedse zelfbevlekker. Vandaag kregen we een mail binnen via Mariska waaruit bleek dat ze de door mij aangeleverde tekst en plaatjes voor de catalogus hebben kwijt gemaakt. Persoonlijk afgeleverd voor de deadline op hun kantoor, maar kennelijk niet bij de betreffende persoon op het bureau beland. SHIT! 
Workshop-introductie: opkomst 0! (Ook Monique niet!) Die mensen kunnen me wat. Ze gaan maar naar Oleander. Als ik niet voldoende inschrijvingen met aanbetaling voor (ongeveer) volgende week woensdag heb, gaat het feest niet door. O ja, en acceptabele excuses. Dan beginnen we eventueel eind september. 
Festival Divers: Ton niet te pakken gekregen; zou langs komen, maar niet gezien. Heeft fax gestuurd, waarin nota bene stond dat ie met mij samen de puntjes op de i(Mac?) gaat zetten wat betreft de SWF-presentatie. Verder heeft ie alle werknemers opgeroepen zich te melden als ‘vrijwilliger’; slechts goede excuses gelden om niet te hoeven komen. Het zal mij benieuwen. De tenten worden vrijdag opgezet; wij hoeven slechts in te richten; eigen pc’s, tafels van de Koepels, we kunnen op hun (analoge) telefoonlijn (25 meter snoer?) en gaan op hun lichtnet. Het middagprogramma loopt van 12-17 uur. Alleen de rommelmarkt gaat tot 18 uur. Ik ben een klein beetje bezorgd over de veiligheid van onze apparatuur – waarschijnlijk is er geen enkele verzekering die ons dekt, behalve onze eigen oplettendheid. Voor mij is dit de laatste keer dat ik dit zo doe; een vaste wagen is veel beter (JIP/Toer). Maar ja, dat heb je met dat marginale gerommel, je zou gaan denken dat het onze stiel is. Tot zover.

Geplaatst op

Taal & teken

Je moet het allemaal beleven, doormaken. Het gaat niet om het einddoel, maar de reis erheen, dat wat je onderweg meemaakt en ervaart. Het doel van het leven is niet de dood, alhoewel het onverbiddelijke einde, maar het te leven van seconde tot seconde, als je dat lukt. De moeite die het kost om (je van) ieder moment bewust te zijn is een wezenlijk aspect van het leven; bewustzijn mag dan een bijproduct der evolutie zijn, het is echter alles wat ons tot mensen maakt. Nu nog even omschrijven wat bewustzijn is…
Ik ban de fantasie uit, zet mijn dromen op papier en vervolgens in de kast; al te veel kleur in je leven zou het nog leuk gaan maken. Misschien is het weren van ‘het anders bewuste’ in eerste instantie niet verkeerd zolang het de uitgewerkte dromen van anderen betreft; ik dacht er een zuivere vorm van te gaan beleven. Simpel gegeven uit de psychologie: sensorische deprivatie.
Zijn er echter bedenksels van mensen die behoren tot een soort van collectief ‘anders bewustzijn’? Dat wat mensen gemeen hebben, net zo goed als hun fysiologie en de daaruit voortgekomen psychische overeenkomsten? Gelijksoortige angsten, driften, wensen, verlangens; ze zullen wellicht teruggebracht kunnen worden tot de al dan niet begrepen werkingen van de geest, zoals meer en meer te verklaren uit de kennis die we hebben van de opbouw van ons brein. 
Ik ga er vanuit, dat de huidige werking van de hersenen onlosmakelijk verbonden is met de rest van het lichaam. Als het ooit lukt een compleet zenuwstelsel over te plaatsen in een meer of minder geavanceerde machine, dan zal die grijze brei een geheel andere waarneming van de werkelijkheid opdoen, afhankelijk van de zintuigen die hem aangemeten worden. Is het een hij of een zij; kan het ontdaan zijn van enige seksualiteit?
Is seksualiteit de ultieme vorm van de wijze waarop wij ons lichaam beleven? Zijn andere manieren van fysieke inspanning en de uitwerking van de daarbij in gang gezette chemie op onze hersenen net zo, maar verschillend per handeling en per persoon, bepalend? De mens is geen mens te noemen zonder een lichaam van de huidige makelij. Dat kan evolueren. Niet onwaarschijnlijk door toedoen van de mens zelf; vervangende delen van geheel andere dan een biologische oorsprong geïntegreerd in ‘steeds minder mens’ creëren de cyborg. Een wezen met een zeer menselijke oorsprong en een bovenmenselijke vorm, want door de inspanningen van eeuwenlang samenwerkende geesten en de daaruit ontwikkelde wetenschap, vanuit de ‘menselijke natuur’ gemaakt van iets dat de mens zelf nog was, maar het mensdom uit der aard overstijgt.
Mij ontbreekt een bruikbare woordenschat; ik heb geen definities van de termen die ik inzet. De betekenissen zwerven langs de begrippen in mijn hoofd, die ogenschijnlijk niet de bedoelingen volledig omschrijven. Ze bestaan niet, of ik ken ze niet. Ik lees te weinig. Het hoeft niet slechts nonfictie te zijn; is dit niet het uitgesproken terrein van wetenschappelijk onderlegde prozaïsten, schrijvende getalenteerde denkers?
Ik doe al bijna een uur over dit stukje. Weer niet aan ‘het werk’. Niet thuis voor de uitgever of de uitdrukkerij. Bij de eerste is het te leuk, bij de laatste dreigt de sleur. Vannacht zat ik er in een computerlokaal met de nieuwe kleur geel uit de gang en doorzichten naar mediterrane kustlandschappen. Ik moet wegblijven uit dat deprimerende hok, die verveloze tent met dat grauwe vooruitzicht. Op de klok af.