handvaardig & huishoudkundig sinds 't jaar '00
De Spaanse/Cubaanse volkskeuken; Betlem Taravilla en Yaruceh Bravo koken: ensaladilla rusa, linzen met ossenstaart, salade, gebakken banaan, rijst, flan met vruchten. Voor de vegetariërs was er tofu. We draaiden twee shifts, om zo veel mogelijk mensen een plezier te kunnen doen. Het werd middernacht.
Wat is onze plaats in de wereld, als individu, als deel van een groep, een cultuur, als inwoner van een stad, een land, als lid van een geslacht, een soort? Wat speelt zich daarbuiten af? Al hetgeen dat tot ons komt via de (sociale) media door middel van al dan niet betrouwbare verslaggeving, op waarde te schatten door gebruik van gezond verstand en een kritische beschouwing van al dat beweerd wordt en de gebezigde (genoemde) bronnen.
Het kan zeer verontrustend zijn, vanuit eigen perspectief, of dat van degene(n) die het overkomt, als het ver van je vandaan lijkt te zijn. De migratie van mensen op de vlucht voor honger en geweld, op zoek naar een beter leven, de teloorgang van de democratie in de Verenigde Staten (en in zekere mate in andere westerse landen), de opkomst van dictaturen sowieso, de sombere vooruitzichten voor het (leef)klimaat van mensen, de aanhoudende dreiging van ziekte en verval (van rechten, vrijheden, saamhorigheid, etc.), de onmacht van personen, partijen, en systemen, als een niet al te willekeurige opsomming.
Wij zijn de rijken, als natie, als ‘overheersende’ cultuur, misschien ook als stedeling, als drager van beperkte lasten, als bezitters van vrije tijd en ruimte, voorzien van informatie, medische en financiële zorg, meer dan genoeg goed (geestelijk) voedsel, een huis (wellicht), een tuin (misschien), en een ruime mate van zelfbeschikking (binnen de beperkingen van het het brein ;-). We hebben genoeg te delen, zelfs binnen de landsgrenzen, waar armoede, woningnood, onderdrukking en andere tekorten nijpend kunnen zijn. Iedereen een druppel en het koelt de gloeiende plaat.
Is het leven te kort? Als je er geen genoeg van kan krijgen, gesteld dat je er van hebt, of denkt nog te kunnen, maar uitzichtloosheid kan maar beter kort duren, ellende is beperkt te verdragen. Wanneer vinden wij het genoeg? Uiteindelijk is het genoeg met ons.
We hebben het niet in de hand, in tegenstelling tot wat sommigen ons willen doen geloven. Onwerkelijke machthebbers, die de macht niet hebben, of niet alleen, of anders dan gedacht, die net zo sterfelijk zijn, maar veel doortrapter, gewetenlozer, of kortzichtiger dan wij (vermoeden). Het is minder eenvoudig dan het lijkt en toch ook niet te moeilijk om vast te stellen dat het zo is. Wat is hierop jouw antwoord?, is de vraag die ik mij stel.
De verhalen van bewoners voor bezoekers van de Kaap vanuit onze popup-winkel; de nazomer is er naar. Het was geen spoedklus, maar in een halve dag geklaard. Kopfoons opladen, luistervoorstelling downloaden, opzetten van zender, mixer, microfoon en laptop op de lokatie en onze gasten zijn drie kwartier in verleden, heden en toekomst van de ooit sjieke laan en diens ingezetenen, op strandstoelen of aan een tafeltje.
Voor de hongerigen was er een Syrische maaltijd met groene linzensoep, plat brood, hummus, gerookte aubergine (baba ganoush), en sperziebonen in pittige saus. Dorst is altijd te lessen met koude en warme dranken. Tevreden en voldaan kan iedereen op huis aan.
Ik was van de kaart, erin gekeken en gespeeld. Het kan in de pedaalemmer; het deksel functioneert. Wat als je afgezonderd op je eiland zit, alles alleen te klaren? Rondlopen en -fietsen tot middernacht zonder ergens te komen buiten het huiswerk. Er hoeft geen getuigenis geschreven te zijn, er moet geen bewijs geleverd worden, er zal geen onoverkomelijk gevolg uit voortvloeien.
Twee door een spin gevangen wespen waren in het voorbijgaan aan m’n broek blijven hangen; met een beetje hulp kon de ene zich uiteindelijk loswerken. De andere was als een mummie ingekapseld. Hoe het spinsel te verwijderen zonder het dier te kwetsen?
Niets veranderd? De opgemaakte en gehandhaafde orde, achter de schermen wordt wel gewerkt, ik heb het na te kijken. Volgende maand meer ruimte? Het is de afstand, de voorzorg, de naleving. Uitspreken, verklaren, mededelen. Met dank aan de gemeente.
We moeten ons niet gek laten maken, als dromen zich tegen ons keren, de werkelijkheid opnieuw tot ons door laten dringen, als licht van een opkomende zon, vergeten wat ons achtervolgde en ons herinneren: wie zijn we, wat willen we, waar gaan we voor?
Het kan altijd verkeerd gaan, of moeizaam, niet alles is te voorzien – misschien vrijwel niets – maar we vertrouwen op resultaten uit het verleden; zonder garantie op de toekomst. Het heeft het leven niet doen ophouden, niet voor iedereen, niet in het geheel.
In memoriam de overleden vriend, de verleden vriendschap, het geleden leven.
Bijna direct geraakt door iemand die gelooft dat de coronapandemie een vooropgezet plan is de democratie om zeep te helpen en de vrijheid van burgers in te perken. Waar komt dat vandaan, hoe verzin je zoiets? Is het angst en hoe realistisch is het om er vanuit te gaan dat de mainstream media daar aan mee doen en de tegenbeweging, de klokkenluiders, dood zwijgt. Zijn die mensen waanzinnig, paranoia?
Jaron Harambam haalt in zijn proefschrift The Truth Is Out There: Conspiracy Culture in an Age of Epistemic Instabilityonder andere Max Weber aan: … sociologists can and should not determine what is rational and what not, what is healthy or insane, and what is good or dangerous. En Peter Knight: you now need to be a little paranoid to remain sane. Hij begint niet voor niets met dit soort citaten ter ondersteuning van zijn betoog.
Zijn boodschap is aan onderzoekers en ‘belangstellenden’ van complotdenkers om ze niet over een kam te scheren en niet weg te zetten als gevaarlijke gekken; probeer ze te begrijpen en zie waar ze vandaan komen, waar ze staan en waar ze heen willen.
Het is toch niet dat we uiteindelijk slechts de keuze hebben tussen de rode of de blauwe pil? Óf de harde werkelijkheid zonder god of goden, met natuurwetten en daarin de onvolkomen mens, óf het geloof in hogere machten die ons besturen en al dan niet een gezegend leven of hiernamaals toezeggen? Er zit zoveel tussenin, een multidimensionaal universum aan mogelijkheden en waarheden.
Zou een wat meer filosofische beschouwing van het leven die mensen een evenwichtiger grondhouding geven ten op zichte van het leven in deze samenleving? Want waar halen we onze opvattingen vandaan, vanwaar de geschreven en ongeschreven regels waaraan de meeste van ons zich nog altijd wel houden. Hoe waarschijnlijk is het dat sluwe vossen ongestoord hun gang kunnen gaan in de aangemerkte kippenrennen?
Een sceptische houding gebaseerd op een zekere mate van logica, rationaliteit en inlevingsvermogen zou erbij een voorwaarde kunnen zijn om te doorzien wat waarschijnlijk is en wat niet.
Welke kant gaat het op?
De onverwoorde gevoelens van de ene naar de andere mens overbrengen is weinig minder dan mentale marteling; als ook rauwe emoties met overeenkomstig taalgebruik dat zijn.
Alles lijkt gerechtvaardigd als het geld of roem genereert.
De tentoonstelling van al het bewerkstelligde kan plaatsvinden.
Veelal op orde: strakke lijnen, regelmaat, groen begrensd. Je mag en kan er niet alles doen of laten, we houden het net, opgeruimd en veilig. Zelfs de terrassenwoede lijkt ondanks plaatselijke en individuele onbeholpenheid aan banden gehouden.
Je kan je er laten zien en gehoord worden, of als je de macht, moed en middelen hebt er iets neerzetten dat op de een of andere manier de aandacht trekt, waar men al dan niet om heen kan of moet. Virtueel kon het altijd al.
Alles en iedereen moet in dozen, groen in perken, bomen in het gelid, auto’s in vakken, water in kanalen, kinderen in het gareel, honden aan de lijn, gedrag genormaliseerd, rekeningen vereffend, leed geleden, en de pijn bestreden.