Is het denkbaar dat je geen vragen stelt over het waarom van leven, de wereld en jezelf? Of dat de antwoorden alleen maar redelijk en rationeel zijn? Er blijft genoeg ‘te raden’ over, misschien wel altijd; we kunnen niet alles weten, niet in de grote lijnen, niet in de details.
De neiging tot, of de behoefte aan, irrationaliteit is er misschien in aanleg, maar wordt ook danig gekoesterd. Je mag dromen, fantaseren en gelovig zijn en wee hen die ertoe verplicht worden. De vrije mens is waarschijnlijk zeer zeldzaam, of weldra uitgestorven.
De werkelijkheid, voor zover te kennen, kan ons tot in de eeuwigheid boeien – is van waarden vrij – maar een cultuur zonder enige vorm van onredelijkheid zou wel eens heel erg saai en weinig inspirerend kunnen zijn. Wat drijft de mens, behalve zijn nieuwsgierigheid?
We kunnen onze natuurlijke driften en de gevolgen ervan enigszins aan banden leggen, ook zonder religie, op basis van rationele bevindingen en maatregelen daaruit. Maar de verbeelding is niet te stuiten en het zijn toch niet slechts mentaal gestoorden die er vreemde gedachten op na houden?
Ik heb af en toe de tijd en rust, maar wellicht niet de aanleg om door diep na te denken tot betere inzichten te komen. Onderwerp voor onderweg, terwijl je trapt en het bloed doet stromen: hoe rationeel zijn hoop en liefde? Of is dat te makkelijk? Weet ik het antwoord al?