handvaardig & huishoudkundig sinds ’t jaar ’00
’t Was af en toe wat chaotisch, misschien de storm buiten die in huis als een wind waaide, maar de muzikanten van de laatste set waren fantastisch en zweepten het publiek op, dat bleef gaan tot aan, tijdens en na de maaltijd.
We hebben alles heel gehouden, de piano heeft niet gedronken, in tegenstelling tot sommige afvalligen, die op de rand balanceerden tussen ‘moet kunnen’ en ‘vervelend aanwezig’. Mogelijk hebben ze dat toch al van zichzelf.
Hadden we dat nog niet in huis gehad, klassieke opera? Niet geheel live, met de orkestband verzorgd door de dj, maar het galmde goed in de zaal. Voor de rest van de avond werd er ook in de keuken lekker meegedanst op de muziek uit met name de jaren tachtig, wat alles te maken had met de leeftijd van de jarige.
En dan de viering van het Chinese jaar van de rat, met een toepasselijke bijdrage van de geschoolde pianist van Chinese afkomst Kai Ming, die naast werk van Chinese componisten ook het stuk Étude Opus 10, No. 5 in G♭ majeur van Chopin uit 1830 ten gehore bracht.
Kenmerkend zijn de snelle triolen, door de rechterhand uitsluitend op de zwarte toetsen gespeeld (op een noot na), die met de linker hand begeleid worden door staccato akkoorden en octaven, wat de musicus omzichtig demonstreerde.
Anders dan in dit meesterwerk kan met het bespelen van de zwarte toetsen eenvoudig een oriëntaalse sfeer opgeroepen worden; daar hoef je geen geoefende muzikant voor te zijn, waarmee nog een verbinding tussen oost en west gelegd was.
De nieuwe (schuif)ramen zijn gearriveerd en worden geplaatst. Met nog een dag is het klaar, gaan we ze schilderen in voorjaar of zomer, en moeten we binnen verder met het afwerken en aankleden van het Hartog-Elenbaashuis.
Traditiegetrouw het jaar geopend met een volle bak en huisband Maiandros, de gebruikelijke gasten, de taart met de munt, die gewonnen werd door de vrouw van een man die lijkt op de onfortuinlijke weduwnaar van de winnares van twee jaar terug, die afgelopen zomer in Griekenland het leven liet; er zal toch geen vloek op rusten?
Verhalenhuis Belvedere op de RotterTram. Het was in alle opzichten een proefrit. Met een twintigtal gasten, familie van de uitbaters en lokale pers, en het achterste rijtuig leeg en onverwarmd, bleef er meer dan genoeg in te nemen, in de relatieve stilte van de krakende en piepende tram. We zwaaien als voorbijgangers.
Van Kralingen naar Zuid tot aan de Kuip en terug over de brug, naar West en wederom door het centrum naar Noord, Hillegersberg, uiteindelijk via de stad retour de remise in. Je komt ogen en oren tekort en het is voorbij eer je het weet, zeggen ze. We moeten nog af- en uitruimen, het vaatwerk schoon mee terug, en de techniek ingepakt.
Kan het nog beter – leuker, lekkerder, langer?
… veel christelijk optimisme nodig om enigszins welgemoed van het oude naar het nieuwe over te stappen(?) In de wereld bijna niets dan onrust, ontevredenheid, revolutiegeest, burgeroorlog, haat en afkeer, egoïsme en heerszucht, en daarmee verwant zijnde gouddorst.
En al die ondeugden jagen de mensen en de volken tegen elkander op en niemand weet te vermoeden wat de toekomst en welk het einde zal zijn.
‘Zalig Nieuwjaar’, Nieuwe Tilburgsche Courant, 31-12-1919
Misschien ook typisch Curaçaos dat alles in het rood moet. DJ Jonsen deed er een extra schep rietsuiker bovenop, en de elfkoppige band Pila di Ambiente klepperde er flink op los. Huiskokkinnen Anamarie en Eunice verzorgden de snacks, die goed aansloten op ons avondmaal van frieten uit de Smikkelhoek.
Sommigen hadden hun mooiste kleren aan, maar de dansvloer bleef de meeste tijd leeg. Hadden we ze in het midden moeten laten zitten, hen zelf de publiekstrekkers laten zijn, ons uit de voeten moeten maken? Een forse investering met een magere opbrengst, al was de drankomzet niet verkeerd, of juist wel, of toch ook weer niet.
Hubertus heet ie voluit, een autodidact in van alles, ooit uit de Almondestraat, die niet meer is, wat ie geweest was. De aan hem gekoppelde schrijfster, de Vlaamse Anke, presenteerde de avond met de verhalen van bijzondere bewoners, in woord en beeld, in etensgeuren en klankkleuren, met een lach en een traan.
Agnost, bijna atheïst, vertelde hij naderhand betreffende z’n levensvisie, je weet maar nooit wat ons na de dood te wachten staat.
Ik denk echter dat wat de menselijke ziel heeft voortgebracht behalve om te bewaren misschien nog meer is om voor altijd te vergeten.
We zitten niet stil, wel samen om en aan (de) tafel. Anderen lopen veel minder hard, voor ons in ieder geval. ‘Komt goed’, roepen we hardop, maar we zijn toe aan meer tijd en ruimte voor alles en iedereen.
Wind, koude en regen buiten houden; stilte, warmte en licht binnen.
We draaien door, al dan niet kalm en bedaard, routineus balancerend, klappen ontwijkend of opvangend, soms kan je niet beter dan je best doen. De zon scheen, maar het is al vroeg donker.
Ze dansen en zingen, eten en drinken, we dragen aan en ruimen af. Het zou zomaar kunnen dat we achterlopen, terrein verliezen, de boot missen. Zitten we hier met de oude troep, verstoft in oude verhalen en voorbije beelden.