handvaardig & huishoudkundig sinds 't jaar '00
De preview van het international arab film festival verliep wat rommelig met weigerachtige software en niet al te veel voorbereidingstijd, maar de lol was er niet minder om.
De Syrische muzikanten maakten de dag, een Syrische uit Groningen sprak poëtische woorden; de Nederlandse cultuur stak er mager bij af, geen kleed om dat te verhullen.
De opening van het nieuwe jaar tijdens het Grieks inloopcafé met Maiandros en diverse gasten. Maria heeft taarten gebakken en er werd gedanst en meegezongen.
Een echte Griek zingt meeslepend…
Geloof er niets van, lariekoek! Wat dan? Wat niet!
Korte metten met die onzin. Wat er ook beweerd wordt.
Geen pardon, geen excuses, geen blad voor de mond.
Een halve dag betaald op drie hele van een werkweek; wat word je daar wijzer van? Westerse decadentie; je kan de kachel en het licht uitdoen en de rest van de winter in je bed blijven. Langzaam eet je de kelder leeg. Daar word je hard van en oud door.
Waar blijft de zon, de vorst, de storm? Bomen lopen uit, bloemen komen op, maar het kwartaal hoeft voorlopig nog niet afgesloten te worden. Dan maar het jaar alvast, de overeenkomsten uiteindelijk, een levenswijze indien gewenst?
Met eigen hout omgebouwd, we kijken niet terug,
achter het behang is het motto, als vanzelfsprekend,
zo lijkt het, opgaand in de omstandigheden.
Er blijven altijd gaten te dichten, ongerijmd. Het went snel.
De honderdjarige Esten honderden meters van het legendarische café en logement aan de Veerlaan (78), ook hier met een mooie kamer, waarin wij ons bejaard terugtrokken en met het laatste vuur verhaalden van onze al dan niet muzikale geschiedenis. Deuren dicht en op slot voor jaren te komen. Beneden laten we professoren worstelen om geluk en toekomst. Wij geven betekenis.
Colin en ik maken er aldoor grappen over, maar zijn wel gecharmeerd van het instrument, ondanks dat ze soms lastig te versterken zijn. Bij Thomann in Duitsland kan je al een mooie kopen voor €222. Maar ga ik dat doen? Weer een instrument dat je een beetje tot je neemt en vervolgens laat voor wat het is, een fraai geconstrueerd ding.
Wel de voorloper van de luit en dus de gitaar, fretloos en het lijkt zo makkelijk.
De Israëliër Ofer Ronen, die in Belvédère speelde, mengde flamenco en arabische muziek, in feite ook een beetje inteelt als je het zo stelt. Technisch doorgaans goed, maar ik werd er niet echt door ontroerd, wat ook aan mijn wat vermoeide en verveelde hoofd kan hebben gelegen.
Katendrechtse rapper Peacely zweept het publiek op vanaf het kleine podium van Belvedere bij de laatste rewaq dit jaar. (Hij plukte discreet aan z’n kruis – zou ie ‘t elders anders doen, of zat z’n broek gewoon niet goed?) Gelardeerd met gedichten van Syrische dichters en Syrische muziek tot slot, voordat de Syrische maaltijd genuttigd kon worden. Als toegift kon er Syrisch gedanst worden.
Weer een andere versie van Misirlou; geen genoeg van te krijgen, ik heb er dan ook niet genoeg van. Jammer…
Alsof in an altered state of mind een donkere wereld zich aan je openbaart – je kan ook plaatjes achteruit afspelen en vreemde boodschappen erin terug horen – maar er werd ook gewichtig gezongen bij het pianospel van ‘onze’ Frans Smit, die er zijn cd Deirdre of the sorrows presenteerde, waarmee een oude Ierse sage meer recht werd gedaan dan ooit door Roland Holst, begrijp ik.
Beam met drummer Neils Engel, wiens bijdrage aan de composities van de drie anderen fenomenaal is. Met bassist Boris Schmidt zorgde hij voor een zwingende basis voor de af en toe wat belegen solo’s van saxofonist Maayan Smith en gitarist Eran Har Even, waarbij de laatste tot slot ook nog een Hammond-orgel uit z’n pedalen wist te ‘toveren’. De omgekeerde wereld; ongelooflijk wat we aan goede muzikanten in huis krijgen.