rechts de rookschade van de brand tien jaar geleden
In mijn vorige onderkomens zaten ze ook onder de ramen in de voorgevel, wandbetimmeringen. Allemaal verdwenen, gesloopt, net als de fraaie originele vensterbanken. We hadden ze goed kunnen gebruiken, omdat ze in de achterkamer en de keuken van onze museumwoning ontbreken. Het okergeel hier is ook een terugkerend deel van de geschiedenis van huizen. Het doet me denken aan de oude trams van de RET, alsof er maar één soort verf beschikbaar was; het geluk is zo’n deur in die kleur in mijn huis te hebben. Een waaier met oude tinten, een merk, Sikkens Rubbol BL Rezisto High Gloss E8.35.65 Okergeel. Verkopen ze bij de Bouwmaat, heb ik gezien. Op waterbasis, huidvetresistent, dat is een ding – andere en oudere watergedragen verven konden daar slecht tegen.
Het wordt routine; na het vijfde raam heb ik het wel gehad. En ik ben er nog niet. Tijd voor iets anders, de lambrisering, de elektra, op te lossen problemen. Zelfs het bejaardenrooster van halve dagen gaat me tegenstaan.
Het is stil aan het front. Meningen en ervaringen worden niet geventileerd, opdat ze ons scherp houden; ik werd er sowieso edgie van. Het gezonde verstand dat op voorhand niet gebruikt wordt. Vreemd fenomeen: in de tijd dat ik in de alternatieve sector zat, was het behoorlijk sektarisch. Inmiddels blijkt een heleboel onzin uit zie hoek meegelift op het grote gelijk van het gevaar van verspilling en vervuiling. En dat dan juist ‘hoger’ opgeleiden (hoger dan wat?) voor die onzin gaan. Het afgesloten wereldje, met vnl. ‘gelijkgestemden’ dreigt ook hier; er worden rare ideeën verkondigd. Het duurt even voordat je in de gaten hebt wat onzin is en wat niet. Eigenlijk lukt dat pas goed, nadat je het achter je gelaten hebt.
De wereld wordt steeds kleiner; we missen elkaars warmte, de nabijheid, de aanraking. De betekenis die we hebben voor elkaar. Het is eigenlijk allemaal fokking triest, al heeft het heeft geen zin erom te treuren, omdat het je nog verdrietiger maakt.
Bij het schoon krabben van de achterkant van de raamlatten komt een vermoedelijk organische stank vrij. Zit er de neerslag van kookdampen van Wally en Esther in, of misschien zelfs resten van henzelf? Ik dacht nog aan beenderlijm, maar die ruikt anders en daar waar het verf betrof was de geur ervan direct herkenbaar. Het domein wordt gedeeld, beveiligd met een certificaat, opgewaardeerd, we openen een winkel, we drinken erop, we maken het mee. Het is alsof het ons insluit, besluipt en bekruipt, in de roestige raderen, de verstofte machine, het versleten zijn. Het doet er niet toe, er is wellicht een volgende dag, met zon en warmte, nieuw elan. Het zoeken naar woorden voorbij de slaap, betekenis voorbij het leven, ruzie voorbij een rede, is uiteraard zinloos, ondanks de constructie, de syntax, en echo die weerklinkt. Het verdrijft de tijd, het verstand, het evenwicht, zo die er al waren. Kan een slecht mens goed worden, een mens beter zijn, dan een ander, of een dier, überhaupt?
Voor het eerst sinds ruim een decade stroomt er weer water in Wally’s voormalige woning en dan uit de kraan, niet langs de plafonds en de muren. Het voorlopig gemonteerde exemplaar heeft al minsten een derde leven, een tweede in dit huis, na eerst in de keuken beneden gewerkt te hebben. De aandacht richt zich nu op het raam, de omlijsting en de (nog te scoren) vensterbank.
Nog altijd (virus)vrij en niet ‘sociaal gedepriveerd’? Het is bevreemdend, juist door het mooie weer en het blijft zo fris. Aanvankelijk was er iets van de opwinding van vroeger, maar het is intussen toch een beetje grimmiger geworden.
Elke ochtend eerst huiswerk, opruimen, schoonmaken, en dan de wereld weer in, ‘buiten spelen’. Vanmiddag bedacht ik, dat ik al die verschillende klusjes die ik nu met plezier doe niet dagen achtereen zou willen bezigen. Zoals tegelen, of andere wijzen van wanden of vloeren bekleden. Toch gaat ook hier de rek uit, langzamerhand.
Langzaamaan in onzekerheid roept het een het andere op. Zonovergoten zinloosheid moet het niet worden in de herinnering. Het noodzakelijke in huis hebben, waaraan gekluisterd, met de administratieve rompslomp. Kijken we naar de toekomst, onbewolkt, twaalf graden van bekwaamheid, de zorg om het verlies van samenhang, de slijtende jaren, het aanstekelijk optimisme van de onwetendheid, en we gaan ervoor, regel voor regel.
Vanmiddag een nieuw verworven pandje aan de Rechthuislaan gestript; hebben we tenminste voor een jaar en hopelijk kunnen we het ooit ons eigen maken. We zijn alleen met elkaar steeds; er komen geen nieuwe mensen bij, omdat we dicht zijn.
Mensen zijn nu voorzichtiger dan hiervoor, toen ze veel minder aandacht voor besmetting hadden. Het moet ook niet te hysterisch worden. Hoorde vanmiddag dat we mensen in huis hebben gehad, die inmiddels met corona of een griep besmet blijken te zijn. Met de incubatietijd tot twee weken gaan we wellicht van de week merken wie van ons iets opgelopen hebben. Als we besmet zijn, is dat al eerder gebeurd. Het is niet helemaal de ‘Britse methode’, waarmee ze iedereen zo snel mogelijk besmet willen hebben, terwijl wij het hier meer willen spreiden, dat niet iedereen tegelijk het oploopt, maar ze gaan er wel vanuit dat de helft van de bevolking het uiteindelijk zal oplopen.
Het coronarooster is opgesteld voor deze maand: minder inkomen, eindnota weldra op te stellen. Tijdens de quarantaine gaat de verbouwing door. De diergaarde is alleen open voor abonnementhouders. Plotseling niezen en kriebel in de keel. Het stof van zolders.
Het water is aangesloten, maar zie hoe. Morgen gaan we verder; als het zoutloze brood gegeten is, de gebouwen deels in kaart zijn gebracht, en we terug uit de geslapen roes komen. Je kan er om lachen, maar je opgezette stekels missen hun uitwerking niet; men is gewaarschuwd en op de hoede.
Sommige mensen gaan sneller kapot, alsof ze van slechte makelij zijn. Ze slijten harder, zijn niet meer te repareren en kunnen uiteindelijk niet anders dan afgedankt worden. Mag je blij zijn als je ogenschijnlijk niet meer hebt dan wat gebruikssporen en rammelende onderdelen, maar nog wel naar behoren functioneert?
Met drie verschillende dj’s in de loop naar de nacht vulde het huis zich gestaag met opvallend veel jonge mensen, maar ook oudere belangstellenden bezochten de exposities en luisterden naar de verhalen in de tot Yin Tin Bar omgedoopte lobby. Het Elenbaashuis was aan kant om de vorderingen in de restauratie te tonen en in de keuken werd flink gebakken om de trek te reguleren. Intussen liepen door het hele pand twee cameramensen rond die een livestream binnen- en buitenshuis verzorgden.
Een deinende dansvloer is er niet gekomen, maar men amuseerde zich evenwel, en met ruim driehonderd bezoekers, een goede omzet, en de geroutineerde crew, kon Belvedere, ondanks de door de woestenij aan de Veerlaan nog meer afgelegen ligging, weer en ontij trotseren en uitzien naar een prachtig marktaandeel in het uitbreiden en bewaren van immaterieel erfgoed.
We kunnen ons niet los maken van de werkelijkheid, van het leven zoals het nu is, de ruimte en tijd die we hebben, die we krijgen, die we nemen. We doen, min of meer doelgericht, maar weten niet of nooit, wat de gevolgen zullen zijn. Het is geen ingenieus mechaniek, evenmin een quantumcomputer, maar een geschiedenis van vele miljarden mensen op een onwaarschijnlijk bewoonbare planeet.
Had ik al opgemerkt dat het het jaar van de rat is en waarom zou ik wel naar die Chinese ‘wijsheid’ luisteren en niet iets willen met naalden in m’n kop tegen de hoofdpijn die weer flink de kop opsteekt?
Beetje bij beetje de gaten dicht gezet, in muren, ruiten en agenda. De week begonnen, het werk gesorteerd, de soep niet te heet gegeten. Het blijft stormen en regenen, onrustige nachten, er is nog een hoop te verteren.
Er is zoveel mis in de wereld, dat wat mensen elkaar aandoen, je zou het niet willen weten. Het is waanzinnig, de angst die gezaaid en geoogst wordt, de macht die ze hebben en krijgen, of is het de domheid van mensen, het geloof dat ze leggen in de kronkels die hun breinen voortbrengen? We schieten zo tekort, we falen verschrikkelijk.
Met windstoten en regen wervelde Hans Abelman door de avond en zette desondanks de bakkers Mul en van Ballegoyen in het zonnetje. Wiens brood men eet. Als klapstuk na het captains dinner en de gebakjes ging Pierre van Duijl nog even los.
Merie (Het lied van de fraaie buste) van Jaap Molenaar*
De komende drie weken is er een Feyenoord corner boven in de in restauratie zijnde museumwoning van Verhalenhuis Belvedere, want de genoemde bakkers zijn sportliefhebbers en zelf actieve sporters geweest. Daarnaast bouwt de kunstenaar het komende jaar door aan een serie portretten op zijn speciale tentoonstellingstafel in de voorkamer vanuit zijn werkplaats in de ernaast gelegen voormalige slaapkamer. Hoe huiselijk wil je het hebben?
Om de beste ervaringen te bieden, gebruiken wij technologieën zoals cookies om informatie over je apparaat op te slaan en/of te raadplegen. Door in te stemmen met deze technologieën kunnen wij gegevens zoals surfgedrag of unieke ID's op deze site verwerken. Als je geen toestemming geeft of uw toestemming intrekt, kan dit een nadelige invloed hebben op bepaalde functies en mogelijkheden.
Functioneel
Altijd actief
De technische opslag of toegang is strikt noodzakelijk voor het legitieme doel het gebruik mogelijk te maken van een specifieke dienst waarom de abonnee of gebruiker uitdrukkelijk heeft gevraagd, of met als enig doel de uitvoering van de transmissie van een communicatie over een elektronisch communicatienetwerk.
Voorkeuren
De technische opslag of toegang is noodzakelijk voor het legitieme doel voorkeuren op te slaan die niet door de abonnee of gebruiker zijn aangevraagd.
Statistieken
De technische opslag of toegang die uitsluitend voor statistische doeleinden wordt gebruikt.De technische opslag of toegang die uitsluitend wordt gebruikt voor anonieme statistische doeleinden. Zonder dagvaarding, vrijwillige naleving door uw Internet Service Provider, of aanvullende gegevens van een derde partij, kan informatie die alleen voor dit doel wordt opgeslagen of opgehaald gewoonlijk niet worden gebruikt om je te identificeren.
Marketing
De technische opslag of toegang is nodig om gebruikersprofielen op te stellen voor het verzenden van reclame, of om de gebruiker op een website of over verschillende websites te volgen voor soortgelijke marketingdoeleinden.
