De tentoonstelling van al het bewerkstelligde kan plaatsvinden.
Nattigheid
De laagste temperatuur van de dag was 23°C. In de middag met alle ramen open en de wind door de museumwoning is het er goed uit te houden, zelfs met enige inspanning. Opgepoetste wanden. Nabij het water is er meestal enige verkoeling, maar als het gaat stormen vallen plannen in duigen. De dingen die we niet zouden moeten mogen kunnen doen. Dat zullen we nog wel (eens) zien…
Entree Belvedere
De langste dag, het eerste evenement mét publiek, maar ze zaten allemaal buiten, met hoofdtelefoons op. ‘Silent disco’, die niet klonk zoals in de zaal. Ze hadden wind en vogels, voorbijgaande wandelaars en wolkenvelden, en altijd iets te eten en drinken. Belangeloze, maar geen tomeloze inzet; wordt gewaardeerd.
Bloedmooi
Onder de verflaag op de trapboom lijkt rode waterverf te zitten die opkomt door het craquelé ervan als je het nat maakt. Is het ooit een mislukte poging geweest om het hout een zelfde kleur te geven als de ossebloedrode treden? Intussen moet eerst alles wit en kleurde ik de gaten geel.
Nieuw licht
De bar is weer open, nu ook vanaf de raamkant, snoeren weggewerkt, aangepaste aansluitingen, lamp in stijl op het andere eind, ruime zaalopstelling voor de onderlinge anderhalve meter, vloeren gepoetst; zijn we er klaar voor?
Zzoomm
-zaam*
Wat is de ‘CO₂-voetafdruk’ van een (Hollywood) film? Je stelt de vraag en vindt gemakkelijk dat het antwoord klaar ligt. Gigantisch dus. Als je daar niet aan mee wilt doen, moet je niet naar de bioscoop, maar misschien ook je televisie-abonnement opzeggen? Niet kijken is wellicht geen optie, omdat het mogelijk geen effect heeft.
Er is rekentuig genoeg te vinden om je eigen footprint te bepalen, sinds 1980 als je zin hebt, maar dat vergt een heleboel gepuzzel en calculaties vooraf, indien het op verschillende adressen en samenstellingen van huishoudens betrekking heeft.
Ga ik aan de slag om mezelf ermee te confronteren, of hoop ik er een excuus aan te hebben? Eigenlijk weet ik wel waar ik op uitkom, dat ik het in vergelijking tot andere ‘westerlingen’ niet zo erg slecht doe, maar zeker niet tot de ‘elite’ van ekofanaten behoor, en dat grote delen van de wereldbevolking veelal geheel onvrijwillig een veel kleinere impact hebben op het klimaat van de aarde.
Want wij kunnen wel ‘energieneutraal’ doen, met onze windmolens, zonnepanelen en warmtepompen, in perfect geïsoleerde woningen, maar alles is gemaakt en tot stand gebracht met grondstoffen, techniek en energie die wij sinds eeuwen ons hebben toegeëigend, over de ruggen van talloze volkeren.
Beschaving blijkt misschien te veel gevraagd voor homo sapiens als geheel en, wie weet, ook voor de individuele mens, die z’n wil niet vrij weet en z’n emoties niet altijd in de hand heeft. Het idee dat ooit te overstijgen is mogelijk een illusie, want bovenmenselijk; we zijn gedoemd te falen. En ook dat is wat ons maakt tot wie we zijn.
Ik zit laatstelijk weer verschillende dingen tegelijk of door elkaar te doen: verzamelde muziek ordenen, een film kijken en een eind breien aan dit verhaal, waar ik nog een titel voor zocht, terwijl ik wakker genoeg probeer te blijven.
1 in staat tot het genoemde
2 geneigd tot het genoemde, gezind tot het genoemde
3 vol van het genoemde, met veel van het genoemde, blijvend van het genoemde
Frei gemacht
In en weer uit het stof gewerkt, al zal er hier en daar nog het (on)nodige liggen; ik kan nog steeds een zeker nut voor mijn bestaan aantonen, al dreigt de balans tussen zinnige en waardeloze dingen doen enigszins naar de verkeerde kant door te slaan. Beter nog zou je inert kunnen blijven op de klimatologische weegschaal. De bruikbaarheid van mijn bezigheden is overigens gemeten naar wat het aan waardering oproept bij de mensen met en voor wie ik het doe, direct en indirect. Hoe groot is dan je publiek?
Als je van de ruwweg honderd uur die je wekelijks ter beschikking hebt – dat is dus zonder slaap-, huishoud- en zorgtijd – er minder dan de helft werkt, inclusief de al dan niet noodzakelijke reistijd, dan kan je bij deze de vraag zo gesteld hebben. Het antwoord laat ik in het ongewisse, de metadata moet volstaan, vooralsnog. Ik doe ermee of laat het erbij. De belastingdienst heeft de gegevens nog niet opgevraagd.
Schakeringen
rap op ’t randje over wat er allemaal is fout gegaan
slechts verkeerde benen hebben om mee op te staan
veel te mooie woorden hebben je iets aangedaan
en juist vandaag hebben we elkaar mis verstaan
had ik vrij van zorg en zonde in de zon gereden
niet onbeschaafd door spijkers en snoer gesneden
het te veel van alles voor hoofd en buik gemeden
in te dikke jas het geloof in eigen wijsheid beleden
op lemen voeten, met knikkende knieën stuk lopen
bij vergissing onjuiste gegevens aan elkaar knopen
vergeten juist pakken pure tomatensaus te kopen
en gemakzuchtig achter het toetsenbord gekropen
De bende van het zwarte zaad
Het vensterbankgeheim is dat ie nieuw gemaakt is en dat je het er niet vanaf moet kunnen lezen. Het was een goeie dag, maar ik heb nog niet alles terug op het spoor, zo het er ooit al op was. Het is hoe dan ook liefdewerk, als een amateur, vrijwillig. Het geld is op, de goodwill taant, de toko moet door anderen uit de put gehesen worden, het optimisme ten spijt. Beginnen we iets anders voor onszelf? De rust bewaren, onverminderd doorgaan, het spel blijven spelen. Hoe hard is je werkelijkheid?
Anders door de omstandigheden, of omdat ’t zaterdag is, of gewoon omdat er hout gehaald moest worden: lijsten, latten en planken. Gecomplimenteerd, door deze en genen, en je maakt zelf wel uit of het een mooie dag wordt, of niet, soms? Het heeft geregend, droog gehouden, en warm genoeg in het fysieke werk, met veel aspergesoep. Na een half etmaal wakkerheid is het even genoeg geweest.
Tot hoever wil je zakken, vroegen ze. Niet tot aan wat te vrezen valt, was het antwoord.