€ronderuit

Geen idee hoe lang de barst er al in zat; kon het niet vinden op oudere foto’s dan van dit jaar. Kennelijk ook niet een ding om vast te leggen. Er was weinig voor nodig om er een oog aan frisse buitenlucht uit te halen.
Intussen piepen en knarsen de trams door de muziek van Rotterdamse artiesten die niet meer zijn (dan ze ooit waren). Dienstbaar aan de abele man die z’n Feyenoordhoekje heeft veroverd en de Chinezen terzijde op de hak neemt. Het schikt en geeft vertier.

tram piep ting knars

Raampartijen

Als een driedimensionale puzzel terug in elkaar te zetten, met schuin verlopende opvulstukken die ik per stuk moet maken. En dan moet alles er weer af om de afdeklatten van de schuifmechanieken vrij te maken, die demontabel dienen te zijn, en in te korten opdat de vensterbank erop aangesloten kan worden.
Boven de horizontale lijsten moet het stucwerk hersteld worden en onder de afdeklijsten van de voormalige contragewicht kokers van het linker raam moeten dikkere klosjes geplaatst worden om ze op de juiste hoogte te krijgen. Tenslotte zou het goed zijn als er nog geplamuurd en geschilderd wordt voordat ‘iedereen’ er aan gaat zitten.

Het is allemaal veel te kort dag, dus ik zie wel hoe ver ik kom. Als de abele man er eenmaal in zit, valt er waarschijnlijk niet veel meer te klussen. Mogelijk is het in de loop van deze week al zo ver. Ik doe alles evenwel zorgvuldig, of gewoon niet. Daarna ga ik verder met de tussenkamer, achterkamer en keuken. Wie in de buurt is, moet maar komen kijken wat er van gebakken is.

Stroomvoorziening in overige ruimtes gerealiseerd; we kunnen door met restaureren. Er heeft geen vaste lamp meer gebrand in de tussenkamer sinds 2008. Schrijf dat maar op je ronde buik! De beschikbare ruimte economisch ingedeeld; alles kost een vermogen.

Mortel

Niet alles is vast te leggen, toch? De stroom van bewustzijn, zo die er is. Al het onstoffelijke dat verloren gaat; er zijn geen her te gebruiken deeltjes die resteren. Het zou de donkere stof in het heelal kunnen zijn, anders. 

Hans Abelman [17-2-1940] heeft gisteren zijn werktafel met glazen blad gebracht, maar is zelf niet boven geweest; de chauffeur en sjouwer [1975] werd per uur betaald, zo leek het. Het ding staat in delen in de voormalige slaapkamer. Verder is er niets blijven hangen.

Als het maar goed gaat, dat het voor de eeuwigheid is en niet binnen tien jaar opnieuw moet worden gedaan, of voor het eind van het jaar, voor het eind van de maand, want dan moet er nog veel meer. Morgen ziet alles er anders uit, is het droog, stilte voor de storm, die na het feest komt, maar met een andere bijeenkomst, en een film, vuile rijplaten voor de deur. Is het geen modder, dat zit er wel stucstof aan je zolen. Je blijft vegen en zuigen.

Aldoor moet je opladen 
jezelf en de apparaten 
niet tot het maximum 
niet van het minimum 
jeuk, jeuk, jeuk

Lol, de behangers uit Rotterdam

De buurman in de Atjehstraat reageert op mij als de hond van de aannemer, onmiddellijk grommend in de aanval. Dat je nog opgewekt kan doen met al die misère…

We zijn klaar voor de komst van de kunstenaar, althans in de slaapkamer waar ie z’n tafel alvast neer kan zetten; de aankleding van wanden, raam en kast is nog te komen. Ik kan ook nog draden trekken naar de schakelaar in de voorkamer voor de stroomvoorziening aldaar, met meer of grotere lasdoppen. De doos zit vol, waar laat ik al die verbindingen?

Classics

Hadden we dat nog niet in huis gehad, klassieke opera? Niet geheel live, met de orkestband verzorgd door de dj, maar het galmde goed in de zaal. Voor de rest van de avond werd er ook in de keuken lekker meegedanst op de muziek uit met name de jaren tachtig, wat alles te maken had met de leeftijd van de jarige.

En dan de viering van het Chinese jaar van de rat, met een toepasselijke bijdrage van de geschoolde pianist van Chinese afkomst Kai Ming, die naast werk van Chinese componisten ook het stuk Étude Opus 10, No. 5 in G♭ majeur van Chopin uit 1830 ten gehore bracht.
Kenmerkend zijn de snelle triolen, door de rechterhand uitsluitend op de zwarte toetsen gespeeld (op een noot na), die met de linker hand begeleid worden door staccato akkoorden en octaven, wat de musicus omzichtig demonstreerde.
Anders dan in dit meesterwerk kan met het bespelen van de zwarte toetsen eenvoudig een oriëntaalse sfeer opgeroepen worden; daar hoef je geen geoefende muzikant voor te zijn, waarmee nog een verbinding tussen oost en west gelegd was.

Potsierlijk

Ik wilde het zo omschrijven, of zeggen, maar het moest hier niet over gaan; ik had al genoeg verteld. Je moet mensen in hun waarde laten, ze laten geloven dat ze gelijk hebben, dat hun kijk op de wereld gerechtvaardigd is, zolang ze er anderen geen leed mee berokkenen. Maar kan dat, anderen recht doen en jezelf niet tekort, of andersom?

De maand moet voorbij, kan in de boeken, het plan is ingediend, nu de nota’s en declaraties nog. Eigenlijk willen we het kwartaal klaar hebben, het werk gedaan, de rotzooi geruimd, schulden betaald en de belasting afgedragen. De Britten zijn eruit, de pond stijgt een beetje, we houden de hand op de knip. Het was vroeger echt niet beter. Ik heb nog zoveel problemen aan te kaarten.

Eiskonijn

Gefascineerd stond ik te kijken hoe de bestuurder van de graafmachine behendig zijn verschillende schepgereedschappen oppakte en in het zand deponeerde, om vervolgens de machine te parkeren en uit te schakelen. Ze waren wel erg vroeg klaar vandaag.

En toch is het niet wat ik voor ogen had: de kozijnstijlen zijn dikker, het hele kozijn is smaller, de bovenlichten liggen minder diep. Het zal schelen als de boel in overeenkomstige kleuren geschilderd is, maar of dat het verzacht? Waar zijn we aan begonnen? Nu moet er ook het nodige aan metselwerk hersteld worden en het binnenste lijstwerk moet in de breedte ingekort. We zijn er nog lang niet.

2hoog-werkers

Foto: Joop Reijngoud

De nieuwe (schuif)ramen zijn gearriveerd en worden geplaatst. Met nog een dag is het klaar, gaan we ze schilderen in voorjaar of zomer, en moeten we binnen verder met het afwerken en aankleden van het Hartog-Elenbaashuis.

Borrelen

Traditiegetrouw het jaar geopend met een volle bak en huisband Maiandros, de gebruikelijke gasten, de taart met de munt, die gewonnen werd door de vrouw van een man die lijkt op de onfortuinlijke weduwnaar van de winnares van twee jaar terug, die afgelopen zomer in Griekenland het leven liet; er zal toch geen vloek op rusten?

d’oude Griek

Peking Express

Verhalenhuis Belvedere op de RotterTram. Het was in alle opzichten een proefrit. Met een twintigtal gasten, familie van de uitbaters en lokale pers, en het achterste rijtuig leeg en onverwarmd, bleef er meer dan genoeg in te nemen, in de relatieve stilte van de krakende en piepende tram. We zwaaien als voorbijgangers.
Van Kralingen naar Zuid tot aan de Kuip en terug over de brug, naar West en wederom door het centrum naar Noord, Hillegersberg, uiteindelijk via de stad retour de remise in. Je komt ogen en oren tekort en het is voorbij eer je het weet, zeggen ze. We moeten nog af- en uitruimen, het vaatwerk schoon mee terug, en de techniek ingepakt.

Kan het nog beter – leuker, lekkerder, langer?