Categorie: arbeid

Vandaag is niet mijn toneel, mijn tronie niet toonbaar – het beeld bar.

De tol betaald, de vloer geveegd, de kanten afgelopen – gloeiend erbij.

Foto: Joop Reijngoud

Ik dacht ook niet zo; heb voorbereid, beamergedoe, en wat er verder voorbij komt… meer bewolking dus. Ik weet eigenlijk van niks, ben slecht geïnformeerd (dit jaar).

Foto: Joop Reijngoud

Alsof er verder niets omgaat in de wereld; een beetje wind en het wordt een ander verhaal. Wachten tot neergeslagen vet het vastlegt voor de komende jaren. Onderhoudend zijn we ons inziens al genoeg. Er blijven veronachtzaamde splinters voor dagenlang geëtter.

Zonder succes: het geluid van de afzuigers blijft erin hangen, het aantal decibellen ligt nog hoger. Een enkel schot met een dempende laag, als een geluidscherm, zou de oplossing kunnen zijn. De golven hebben naar achter de ruimte om te vlieden, weg te sterven.

De data zijn voor overheden vrij beschikbaar, voor consumenten slechts gedeeltelijk en oa niet voor Brabant en Limburg.

Ik heb ArcMap aan het werk gezet met wat ik wel kon vinden, maar het staat nu al uren te ‘pompen’. Intussen een bitmapkaart met knooppunten samengesteld uit de online fietsersbond-routeplanner. Het zijn er heel veel.

Intussen heb ik vanmorgen ArcMap opnieuw aan ’t werk gezet, nadat ie er vannacht was uitgeklapt. Verwacht er niet te veel van, er staan wat fietsroutes in, vooralsnog in wgs, de knooppunten lijken niet mee te komen (ik haal ze direct van het web, maar een deel is niet bewerkbaar) en de rest van de ondergrond is hier niet ingevuld.

Er gaat niks in en ook geen melding wat er schuil gaat onder die geruite plank. Het is gedeeld en afgezaagd. Meer werk was het om voor de Museumnacht beeld en geluid voor te bereiden. Tenslotte hebben we de nieuwe koelvitrine in de lounge gevuld.
Vooralsnog niet tevreden met de nieuwe beamerinstallatie; teleurstellend in vele opzichten. Er is niet goed naar ons geluisterd, terechte zorgen zijn niet serieus genomen, oplossingen blijken onvolledig. Deze meneer mag ‘t verder vergeten. Wie? Ik?

In ’t midden, daar ligt de wijsheid, als je moest kiezen tussen een van die deuren. Maar je komt niet binnen.

’t Enige dat ik nog weet te bedenken om te weten of ’t iets is waaraan we zelf wat kunnen doen, is proberen het ding te draaien op een systeem vanaf een externe schijf. Als dat goed gaat kan ’t met de interne schijf te maken hebben.

Johan de Bruijn is vergeten die afstandsbediening op te sturen; nu komt dat ding op z’n vroegst donderdagmiddag. Morgen komt Peter Heiden langs met langere kabels voor de tablets, maar de boxen voor beneden heeft ie nog steeds niet.

We moeten ook nog iets met de sluiting van de openslaande deuren; ‘ze’ laten ‘m nu voortdurend open staan, in weer en wind. Ik weet niet of ’t kan, maar zo’n type spanjolet is misschien dusdanig aan te passen dat ie ook van buiten te open en sluiten is:

Dit is een nieuw exemplaar, aan de prijs vermoed ik. (€175 zag ik voor iets soortgelijks op een andere site.)

Genoeg ellende voor vandaag…

Brecht: “Waarom een mens zijn als u een succes kunt zijn?” “Er zijn tijden dat je moet kiezen tussen een mens te zijn en het hebben van een goede smaak.” Was hij een opportunist?

De Damascener zet de waarheid naar zijn mond, lippendienst voor de vrouwen die er aan hangen. Mijn neus is niet zo groot als de zijne om in zulke verhalen te blijven steken. Ik verkoop liever m’n eigen leugens. Het kan zijn dat ik zijn intelligentie niet hoog inschat, maar zijn sluwheid onderwaardeer.
De herkomst van de natie is niet in enkele artikelen te vatten, het begrip van de wereld overstijgt het mijne. Ik daag ze uit om mij duidelijk te maken waarom ik het mis heb, wat ik verkeerd heb gedaan, hoe het beter zou zijn geweest. En dan niet anekdotisch de ander betichten dronken als een muzelman te zijn.
De gekaapte Rotterdammers stellen hun vragen onbevangen; namens het bureau voorlichting van een andere gemeente bied ik u mijn zwijgen ertoe. Ik poseer als niemand meer dan de huisbewaarder. Ze mogen elk van mijn woorden op de brievenweger leggen. Het is nauwelijks nog informeel en ik voel me niet werkelijk uitgenodigd.

Er was geen tijd om het mondeling te doen, maar ik heb die leuninghouders gevonden (bij het oude glas, zoals ik vermoedde). Niet om direct blij van te worden, want op de meeste leuningen passen ze niet (de drie open exemplaren) en het zijn er bij lange na niet genoeg. Ik zou er hooguit de kortste leuning (tussen het eerste bordes en één hoog) mee kunnen bevestigen, omdat die paal net iets dunner is. En om nou met een dunschiller die andere passend te maken… Voor het onderste trapdeel (bgg-1h) hebben we hout genoeg. Die tussen 1 en 2 is heel erg lang; zo’n end hebben we niet (in oud hout) en die van twee naar zolder moet een kromming hebben bovenaan, evenmin voorradig. (We hebben Adnan intussen verzekerd dat alle leuningen erop zitten als zijn kind er is. In ieder geval heeft ie al ‘n bel en ‘n nummer).

Ik heb de keukenschouw gemeesterd: er zijn heel veel losse stenen in de mantel. Die komen er schoon uit en zijn dus her te gebruiken. De eigenlijke schoorsteen (daar binnen) is solide, maar zat wel vol roet, gruis, oude nesten en bakstenen (waarschijnlijk van het bovendakse deel). De onderzijde bleek afgedekt met een plaatje asbest, wat ik te laat in de gaten had, dus nou krijg ik waarschijnlijk net voor m’n tachtigste longkanker. Het losgescheurde deel bestaat ook volledig uit stenen zonder verband – het metselwerk is dood. Ik denk daarom alles wat nog hangt schorren en de rest weghalen en opnieuw opmetselen.

 

 

 

 

 

 

En als bonus:
Met een nieuw systeem lijkt ie zonder problemen te werken. Dus verkopen aan de stichting en daarop (t)huis shoppen, scannen, redigeren et cetera?

De laatste handen aan het gastenverblijf. ©Joop Reijngoud