Gisteren schreef ik nog: Uit onwetendheid zijn wij en jullie, jij en ik, geboren; zo zullen we ook sterven.
Als je een leuk leven hebt, kan je ook je familie wel aan. Is het ’n wedstrijd, had ik moeten aanvallen of slimmer kunnen verdedigen? Expres de bal de tegenstander in de voeten spelen en dan onmiddellijk terugpakken en doorstoten? Of gewoon laten, het is zoals je nu bent en de afkeer die je hebt van het burgerlijke bestaan, die wijze waarop je niet wil leven en het vinden van een bestaan dat wel gepast is. Thanks for the attention.