Voordat we het opgezocht hadden grolden we over de herkomst van het woord, na de huis- tuin- en keukenbonen, als zou het vernoemd zijn naar een illustere figuur uit de menselijke historie, een farao, of de kweker van deze genetisch gemanipuleerde peulvrucht.
Snel genoeg gevonden dat het van asperge(boon) komt, omdat ze vroeger in Nederland net als die slierten gegeten werden met gesmolten boter en nootmuskaat. Wij aten overigens ‘franse’, fijne, dunne en waarom ze zo heten en of de overeenkomt met french friesmeer dan toevallig is, we willen het niet meer weten.
De krant komt dagelijks op de mat sinds de afgelopen verkiezingen; ik lees ‘m door en dank voor ’t proefabonnement, m’n moeder waarschijnlijk, dat waarschijnlijk spoedig verloopt en ik niet meer weet wat ik mis. De indruk bestaat dat mensen denken geïnformeerd te zijn, maar ze slaan de plank voortdurend mis. Morgen is ’t anders.
Ik heb de mensen die ik ontmoet in gedachten, hen die ik ken in dromen, maar bespeel zelf mijn gevoel. Het is prettig dat de zon schijnt en zorgen, ziekte en dood zich als donkere materie aan onze waarneming onttrekken.
Van onderen
De spoelbak in de keuken geïnstalleerd en aangesloten; vakmanschap is (geen) huismeesterschap, of zoiets? Kennelijk is dit geen vetpot; afval te scheiden.
Een oude douchekraan die ik negen jaar geleden al eens opgepoetst en iemand aangeboden had voor z’n tuinhuisje, maar vervolgens op de plank bleef liggen, kan voorlopig z’n dienst doen. Geen idee hoe ik aan dit ding kom; overgebleven van een andere klus? Op naar de volgende!
Poepstoel
Al was ’t maar vanwege de teint. Het gat in de zitting is te klein om verkleuring te voorkomen. Schijt aan het ontwerp, het dient een doel en je kan er aan gaan staan. De zon scheen voor niks in het leuterpaleis, de stilte verstoord door de perverseling die er stond te zagen, schaven, boren en schroeven. Het stof nog in en over hem. Decouperen, frezen, gronden en het ziet er niet meer uit. Poten voor een goeie bak.
Multitaskforcequit
Je kan wel een computer bestellen en de rom van een telefoon flashen, terwijl je intussen provincie- en waterschapsgrenzen aan een kaart toevoegt, geld regelt, met anderen communiceert en de derailleur van je fiets herstelt – we gingen niet met de voeten stemmen – maar een gedicht te snel lezen?
Er gaat van alles mis, het word je betaald gezet, het is te veel werk, het is te omslachtig, een puinhoop, vergeet welke dag het is en wat voorrang heeft. Hopelijk zijn er genoeg die hun kop erbij houden.
Om oud ijzer
Maar het is voornamelijk nieuw aluminium en om op te bouwen! Tussen de en het bomen werken aan gezichten van mensen en hun woning, holle hal op zuid, met hout en schroeven. Het kan hoger, het was zwaarder, het werd later en het oogt beter.
Foto: Joop Reijngoud
Diensdag
Er kon nog een gat of wat bij, achter de rand hout en hopen dat het voldoende draagvlak heeft onder boven het volk in de keuken, want het is een goeie bak, maar hij moet wel blijven hangen.
Geen dronkemansgelul, te woord moeten we al staan voor deze of gene wanneer de gastvrouwen ons het rijk alleen hebben gelaten. In het late licht oostwaarts, waar de zon iets eerder op komt.
Was dat nou zo moeilijk?
De dingen die gewoon gedaan moeten. Beslissingen genomen op intuïtie, want nadenken gaat te veel tijd kosten. Je kan ’t achteraf herstellen. Dan zei de docent dat het zoiets was als een vrouw per ongeluk zwanger maken en daarna abortus laten plegen.
Ja, dat dee je dan!
Ik rook wel gas, boven in het pand, maar dat was omdat iemand een pit op het fornuis daar open had laten staan. Resetten. Kan heel handig zijn, maar in het zicht van een verloren strijd gaan we risico’s nemen. Dat zou je nooit doen met de zekerheid van een hiernamaals.
De tijd snijdt me in de vingers, steekt me door het hart, mangelt me met emoties op verkeerde plaatsen en momenten, breekt en scheurt lijf en leden, doet beginselen wankelen, ongeschreven regels roesten en maakt beloften tot het koord om je nek.
Dik op jazz
Opgehaald en thuisgebracht.
Memory update
Bijna de helft van onze tijd dagdromen we en in piekeren zijn we geoefend. Weinig zinvol, stress-verhogend voorbij een niveau dat die druk effectief en gezond is. Het antwoord is aandachtigheid, zo ongeveer mediteren op het ‘nu’, bewust zijn van het moment, van hetgeen je dan doet.
Of het pijnzen inzetten voor het doen ontstaan van nieuwe ideeën, wat we voornamelijk schijnen te bewerkstelligen door verschillende verzinsels te mengen; geen rechtlijnig deduceren, maar toevallig en intuïtief te werk gaan. Het werkt zelfs met verder zinloze verhalen.
Gooi de tijd in de mix en herinneringen en ervaringen – van alles dat niet uit het kortetermijngeheugen komt – en het brouwsel explodeert, is walgelijk, mogelijk giftig, of zou wonderlijk geurend en smaakvol kunnen zijn.
Ons geheugen is selectief, in staat de voor een bepaalde situatie onwelgevallige herinneringen buiten te sluiten, en (dus) ook niet zonder meer betrouwbaar. Constructief kan je er weinig mee, tenzij het een en ander geschraagd wordt, met feitenmateriaal bij voorkeur.
Ik verlang terug naar het kale leven, romantisch karig comfort, zonder vooraf koude, honger en vuil te voelen. Kale muren, vloeren, verveloos hout, een schamele inrichting, spullen waar de geschiedenis vanaf druipt, in een ruige omgeving, een troostvol landschap.
Goed, je kan beter je best doen. Dat je niet denkt zonder oefening of inspanning iets voor elkaar te krijgen behalve op goed geluk, of omdat er niets voor nodig is. Geluk dat zo geronnen blijkt.
Partij voor de dieren?
Als je af en toe het gevoel bekruipt dat je iets moet doen voor de mensheid, of dat je je leven betekenis wil geven voor een toekomst waar je wellicht zelf geen deel meer aan zult hebben, bedenk dan ook dat het op universele schaal nooit iets zal voorstellen.
Maar goed, of je nou filosoof, wetenschapper, filantroop, arts, brandweerman, kunstenaar of activist wilt zijn, wat goed is voor de een is dat niet per se voor de ander, en mensen verbruiken dieren en planten, terwijl we vanzelf en massaal, direct en indirect, zowel een voedingsbodem als een bedreiging vormen voor allerlei ander leven.
Je moet ’t tenslotte voor jezelf doen, afgewogen de voor- en nadelen, winst en verlies, inkomsten en uitgaven. Daar waar je jezelf lekker bij voelt, waar je mee weg komt, of missen we nog de regel, dat je een ander niet aandoet wat je zelf niet wil worden aangedaan? (Kan ook nog verkeerd uitpakken als die ander zo handelend jou iets aandoet dat hij of zij lekker vindt, maar jij allerminst weet te waarderen.)
Het is maar net wat je je aanmeet… beginselen, voorkeuren, smaken, gedrag, houding. En als ’t over politiek moet gaan, dan is er iets voor te zeggen om een partij tegen de domheid op te richten. Ik vrees dat die weinig stemmen zal winnen zodra bekend gemaakt is wat zonder meer als dom zal worden aangemerkt.