Categorie: ongerijmd

Niet onder alle omstandigheden valt te beschrijven hoe de genius loci huishoudt. Het kronkelt tussen je oren tot woorden zonder betekenis. Dingen gaan kapot, de mensen slijten, gaten worden bodemloos.
Te veel of te weinig spanning en soms gaat het goed. Dichters spreken verstaanbaar onbegrijpelijk in waardeloze raadsels. De een vult zijn maag, de ander z’n zakken. Er is een woestijn zonder roependen.
Ze zat bevallig, maar ook met de handen in het haar voor de nooduitgang, had geen hulp nodig. Het plezier van de innuendo’s afkomstig van vrolijke vrouwen. Het gezeur gelaten, daar waar het hoort, stom geslagen.

Goedkope whiskey zoals Wally ze dronk en hij klonk nog in zijn kamers en gang, die onze gasten op stofsloffen met voeten traden, direct vanuit de Estoniabar, waar andere jazz speelde dan in de expositie met de Molukse vrouwen, of op hoge toeren in de sfeer van de Blue Flamingo, achter de ijle muren van dit kaartenhuis.

De vluchtkeuken en slaapzolder van de schrijver en zijn vrouw op drie hoog achter waren wel gevuld met verhalen, bewegende beelden en klanken die fijn geproefd en door geroken moesten worden, eigen culturen afgetast, vormen om de vorm, zinnen in de zin, omdat we nooit onze eigen domheid weten te peilen.

Als onze klipper maar niet op de klippen loopt, dansende gastvrouwen, dan zijn we nog niet jarig! De meeste zorgen aan de kant, tussen de wal met de beste stuurlui en het schip met acht zeilen en vijftig kanonnen. Straks de vaat, en de was, een blik in het vooronder, waar water wordt gemaakt, en de zucht om het verloren geluk.

Laat geen dichter je vertellen wat te doen
Geloof mannen niet op hun woord
Zeker niet als het vrouwen betreft

Eens zal je verleden zijn, dus
Zak nu gerust door de grond
faal totaal en sla de plank mis

Geloof er niets van, lariekoek! Wat dan? Wat niet!
Korte metten met die onzin. Wat er ook beweerd wordt.
Geen pardon, geen excuses, geen blad voor de mond.

Een halve dag betaald op drie hele van een werkweek; wat word je daar wijzer van? Westerse decadentie; je kan de kachel en het licht uitdoen en de rest van de winter in je bed blijven. Langzaam eet je de kelder leeg. Daar word je hard van en oud door.

Waar blijft de zon, de vorst, de storm? Bomen lopen uit, bloemen komen op, maar het kwartaal hoeft voorlopig nog niet afgesloten te worden. Dan maar het jaar alvast, de overeenkomsten uiteindelijk, een levenswijze indien gewenst?

Met eigen hout omgebouwd, we kijken niet terug,
achter het behang is het motto, als vanzelfsprekend,
zo lijkt het, opgaand in de omstandigheden.
Er blijven altijd gaten te dichten, ongerijmd. Het went snel.

Op dieet?