
24
handvaardig & huishoudkundig sinds ’t jaar ’00
We likken onze wonden, ruimen het veld, vervloeken de grenzen. Het gemoed loopt over, blauw omrande dagen, het toekomende is leeg. Vuurwerk, katten, honden, goedgelovigen. Gezegd, geschreven, verbeeld, verstopt, verborgen, vergeten. Schichtig van verre geluiden.
De vrije wil afgedwongen met ai, een algoritme gemaakt om je tegen jezelf te keren, andere keuzes te maken die niet in de lijn van verwachtingen lagen, als dat de ai niet tegen zichzelf doet keren…
Zijn we onwetend? Als er aan touwtjes getrokken wordt, gaan we er misschien vanuit dat dit een intermissie is, een overgangsfase naar een beheersbare toestand; een gestuurde dictatuur, gekortwiekte oppositie, zoetgehouden meerderheid.
Al die lieve mensen, ontdaan over dat deel van het volk dat eensgezind kiest voor een fabelachtig zelfbeeld en er geen been inziet om dat wat ons dierbaar is af te breken en te verschoppen. Hoeveel hart en moreel besef hebben de andere dikbekken om dit nog in de kiem te smoren?
Alles wat we deden was goed in een oneindige progressie. Slachtoffers herdacht, op de plek des onheils geweest, tentoonstellingen met vitrines vol zooi door mensen ingebracht. Geen dag zonder zinnen, ook al heb je geen zin.
Zijn we slechts ongeduldige getuigen van de tijd waarin we bestaan, niet tevreden met het ongewisse, ongemakkelijk met onzekerheid, al te zeer bewust van onze onmacht? Houden we daarom van geschiedenissen, verhalen met een begin en een eind, duidelijkheid over een uitkomst, een slotsom, een getal onder de streep?
De minima. Het ministerie van armoede, want die moet wel blijven. In arren moede.
Wat is de meerwaarde van tegenmacht? Wat is het maatschappelijk middenveld? Minder lokaal, meer centraal, minder regionaal, meer internationaal.
Racisme en overige discriminatie zitten in de vezels van ons systeem, maar degenen die daar garen bij spinnen zullen niet in onze kerk komen. Pissen we tegen de verkeerde boom? Het zal veel mensen in dit land een worst wezen.
Met ziekteverlof werken aan de kaarten van de Maatregelen ecologisch herstel van de Maas waarbij de beste kleurcontrasten in acht worden genomen.
Te veel beeld verwerkt, tijd om weer wat geluiden te mangelen? Niets sprekender dan een goede muzikant: de flamenco gitarist is adembenemend. ’s Avonds diverse dichters uit Albanië met koppige wijn uit het land van herkomst.
Het duurt zoals gewoonlijk voordat we naar huis kunnen, de lichten en luisterplekken uit, stoelen weg en op tafel, een lamp verwisseld, een verstopping verholpen in de spoelkeuken, de kassala opgeborgen, maar om middernacht is het wel gedaan.
Commentaar van het projectbureau op de kleurcontrasten in de onlangs geleverde deelkaarten, maar die schiet enigszins het doel voorbij. Dat tekst goed moet contrasteren is duidelijk, maar er is geen blauw voor het water dat voldoende contrasteert met het geel van de ondergrond behalve de donkerste. Dat verstoort het onderscheid met het gebruikte donkerblauw, dus een oplossing lijkt het geel weg te laten en de gemeentes langs de Maas slechts aan te geven met grenzen en namen.
Blauw en grijs zijn hoe dan ook niet in een aanvaardbaar contrast te krijgen, tenzij met de lichtste grijs en de donkerste blauw, of andersom lichte blauw met donkerste grijs (is bijna antraciet). Overigens zijn ook alleen donker- en hemelsblauw voldoende contrasterend op wit, maar er is naar mijn weten in de huisstijl cartografie niet vastgelegd dat al het water een van die kleuren moet hebben. Ook voor grijs (wegen, bebouwing) op wit geldt dat alleen de donkerste grijs en zwart voldoende contrast geven.
We werken nu met de rgb-kleuren van de rijksoverheid, bedoeld voor gebruik op schermen/het web. Voor drukwerk is er het cmyk-palet, wat wij in het verleden nog wel inzetten, toen kaarten daadwerkelijk werden geprint/gedrukt. Pdf’s, die zowel op schermen als in prints gebruikt kunnen worden, vallen er een beetje tussen, maar het is voor ons nogal arbeidsintensief als we ook weer in cmyk zouden moeten werken – een soort dubbelboekhouding.
Natuur of landschap? Rond de 52e breedtegraad en 4,5 lengtegraad.
In een wereld vol gedachten
in de ongerijmde verhalen
waar woorden dansen in de wind
waar zin en onzin versmelten:
Soms leidt intelligentie tot grootse daden,
uitvindingen, ontdekkingen en creatieve parade zaden,
maar soms kan het leiden tot destructie en pijn,
wanneer we verstrikt raken in ons eigen brein.
(ChatGPT)
De Nederlandse zomer. Het steedse leven. Een duurzaam verblijven.
En Anglais, s’il vous plait! People really get old.
Mijn opa zou nooit de kleding dragen die hij aan de man bracht.
We dragen ons haar achterover, gekamd.
De euvele gedachte dat we iets teweeg brengen in tijd en ruimte.
De hemorroïden van Gilgamesh een epos.
Het woord volgt de gedachte, de geest volgt het lichaam, willig.
Onze vleugels zijn stugge bedenksels.
Het leven mij heeft mij veel geleerd, zegt de oude sok. Het leven heeft mij – goddank – bijna niets geleerd. (Nescio) Je moet een leven hebben en ’s avonds mag je daarover nadenken. Voor zover de filosofie. Moet je leven alsof je niet dood gaat? Sterven op zich is geen moeite. Goh, ik word elke ochtend weer wakker tot op heden. Slapen is niet dood zijn. Wat zinvol heet in het ene domein, hoeft dat niet te zijn in een ander.
Het werk aan de kaarten konden we niet uitsplitsen, het suggereerde een precies weten en opgenomen hebben en de praktijk is dat dit soort dingen door elkaar lopen, deels samenvallen. ‘Intekenen’ zou een vreemde omschrijving zijn geweest van wat we doen. Als we veel uren zouden rekenen voor het inlezen, mogen ze verwachten dat ons begrip van wat gevraagd was, wat eerder zou zijn ingedaald. Er is een hoop tijd verloren gegaan aan een verkeerde invulling van de lijnen met name.