De vrije wil afgedwongen met ai, een algoritme gemaakt om je tegen jezelf te keren, andere keuzes te maken die niet in de lijn van verwachtingen lagen, als dat de ai niet tegen zichzelf doet keren…
Zijn we onwetend? Als er aan touwtjes getrokken wordt, gaan we er misschien vanuit dat dit een intermissie is, een overgangsfase naar een beheersbare toestand; een gestuurde dictatuur, gekortwiekte oppositie, zoetgehouden meerderheid.
Al die lieve mensen, ontdaan over dat deel van het volk dat eensgezind kiest voor een fabelachtig zelfbeeld en er geen been inziet om dat wat ons dierbaar is af te breken en te verschoppen. Hoeveel hart en moreel besef hebben de andere dikbekken om dit nog in de kiem te smoren?
Alles wat we deden was goed in een oneindige progressie. Slachtoffers herdacht, op de plek des onheils geweest, tentoonstellingen met vitrines vol zooi door mensen ingebracht. Geen dag zonder zinnen, ook al heb je geen zin.
Zijn we slechts ongeduldige getuigen van de tijd waarin we bestaan, niet tevreden met het ongewisse, ongemakkelijk met onzekerheid, al te zeer bewust van onze onmacht? Houden we daarom van geschiedenissen, verhalen met een begin en een eind, duidelijkheid over een uitkomst, een slotsom, een getal onder de streep?
