Estonia bar
De honderdjarige Esten honderden meters van het legendarische café en logement aan de Veerlaan (78), ook hier met een mooie kamer, waarin wij ons bejaard terugtrokken en met het laatste vuur verhaalden van onze al dan niet muzikale geschiedenis. Deuren dicht en op slot voor jaren te komen. Beneden laten we professoren worstelen om geluk en toekomst. Wij geven betekenis.
A piece of
Katendrechtse rapper Peacely zweept het publiek op vanaf het kleine podium van Belvedere bij de laatste rewaq dit jaar. (Hij plukte discreet aan z’n kruis – zou ie ‘t elders anders doen, of zat z’n broek gewoon niet goed?) Gelardeerd met gedichten van Syrische dichters en Syrische muziek tot slot, voordat de Syrische maaltijd genuttigd kon worden. Als toegift kon er Syrisch gedanst worden.
Weer een andere versie van Misirlou; geen genoeg van te krijgen, ik heb er dan ook niet genoeg van. Jammer…
Naar geestig
Alsof in an altered state of mind een donkere wereld zich aan je openbaart – je kan ook plaatjes achteruit afspelen en vreemde boodschappen erin terug horen – maar er werd ook gewichtig gezongen bij het pianospel van ‘onze’ Frans Smit, die er zijn cd Deirdre of the sorrows presenteerde, waarmee een oude Ierse sage meer recht werd gedaan dan ooit door Roland Holst, begrijp ik.
Stralend
Beam met drummer Neils Engel, wiens bijdrage aan de composities van de drie anderen fenomenaal is. Met bassist Boris Schmidt zorgde hij voor een zwingende basis voor de af en toe wat belegen solo’s van saxofonist Maayan Smith en gitarist Eran Har Even, waarbij de laatste tot slot ook nog een Hammond-orgel uit z’n pedalen wist te ‘toveren’. De omgekeerde wereld; ongelooflijk wat we aan goede muzikanten in huis krijgen.
Gegoede burgers
In een duistere hoek van het verhalenhuis zangerige woorden van Paul Middellijn begeleid door Marlies du Mosch, waar de sterke lampen nog in de kast liggen en de armaturen naar het plafond staren.
Et moi, moi qui étais le plus fier
Moi, moi je me prenais pour moi
Jacques Brel (Les Bourgeois)
Gentle soul
Marlon’s doorrookte stem; daar kan geen vrouw tegenop, overheen, ook al hebben ze het podium en de tranen.
De verwarming lager zetten zou geen soulaas bieden; gezamenlijk hielden we de temperatuur boven de ingestelde 21˚C. Af en toe de deur open, vesten aan en weer uit.
De mensen praten veel en luid, de lucht trilt, oren gonzen, broeikaseffect, ventilatoren draaien, om het hardst, hoger, voller, dorstiger, de omzet stijgt.
Was er zo meer theater en drama om de voorstelling heen? Als een volleerd toneelspeler schuiven door de coulissen. De kassa klopt niet als een hart.
الرئيسية
iedereen is gelijk in een boot vol vluchtelingen, maar heten wij welkom als de zee? het is goed dat je nooit uitgesproken bent. sommigen vol, anderen hol.
niet alle dromen waar willen maken. potato salad.
Den Haag in delen
Loosduinen 
Scheveningen 
Segbroek 
centrum 
Haagse Hout 
Laak 
Escamp 
Leidschenveen-Ypenburg
Niet zo zout gegeten
Dennis Winter, met ensemble Agartha, speelde werken van zijn laatste cd, vertelde zijn levensverhaal in de Volkskeuken, waarbij Joany Muskiet de Surinaamse maaltijd verzorgde met gepekelde vis, wij de beelden van zijn visuele werken nog even snel in een diavertoning propten en daarbij de instelling hadden op in de breedte uitvullen, alsof het zo hoorde, en vergat Dennis tenslotte zijn telefoon, die nog aan mijn lader lag en hij rond middernacht bij ons kwam ophalen, terwijl wij het hadden over de zin en onzin van zomer- en wintertijd.