Toegankelijk

Het is koud in het niet geïsoleerde gebouw Diepenveen, behalve op de radiator die ik even opengedraaid had in de ruimte waar de luistervoorstelling over het vergeten bombardement van 1943 wordt afgespeeld. De anderen zijn allemaal in de grote zaal met de fototentoonstelling, bij de bar met de hapjes en drankjes.

Verlangen naar het einde, wachten op het slot; we hebben mooie oude sleutels, van Lips. De mijne is nog niet gebroken. Moe na de lange dag, de lange weg incluis de gesloten brug, en de kou, net voor de winterse neerslag terug thuis. nog even acclimatiseren en opwarmen alvorens de nacht in te gaan, die een nieuwe dag brengt.

De ellende bestaat al zo lang en we sloten onze ogen ervoor, omdat we er geen last van hadden. En nu kraaien we onze onschuld, onze onwetendheid, en onze onmacht, omdat het ons raakt in onze rust, vrijheid en portemonnee. Ik bespaar op benzine, maar draai af en toe het gas open om het niet al te koud te hebben.