Nog niet terug van Porto, althans mijn hoofd, of is het het hart? Het is in ieder geval hard hier weer aan de slag te gaan; wellicht is het het werk dat mij tegenstaat. Er is geen sjeu aan het maken van websites, als je buiten op straat het leven zelf kan registreren. Soortgelijk werk zou ik hier ook kunnen doen, maar vandaag merkte ik al dat dat niet zo eenvoudig is, daar ik intussen mijn aandeel in de zorg voor de kinderen en het huishouden moet laveren. Ik heb ze niet aldoor gemist, gewoon omdat ik er te druk met de job bezig was. Zo leeft J. al jaren en ik kan mij er de charme van voorstellen, maar ik weet dat hij er de tol voor betaalt in een meesttijds heel wat minder prettige relatie met zijn gezellin. Vreemd was het ook nadat ik thuisgekomen en de jongen wakker geworden was, hij me even niet leek te herkennen en begon te huilen toen ie me zag. Ik had me al die tijd niet geschoren en heb wat meer kleur, maar dat zal het grote verschil niet geweest zijn. Langzamerhand heeft mijn aanwezigheid zijn geheugen weer opgefrist en zijn we dik als van ouds. De meid gaf me een heel ander welkom, stond boven aan de trap al blij te roepen, maar het bevreemdde mij dat ik haar stem haast niet herkende. Ik werd moe van het lage tempo waarin mijn leven zich de laatste dagen thuis afspeelde. Ik heb een heleboel te doen, zoals het verwerken van alle indrukken – op de nieuwe media die ik mee had, maar ook die in mijn hoofd. Verder dan een inventarisatie ben ik nog niet gekomen. Aan alles wat voor de T&Toko op stapel staat wil ik niet eens denken. Zou ik niet beter (wel liever) ander werk zoeken? Vooralsnog is evenwel deze klus er een pro deo en wie van de wind wil leven moeten een molen hebben. Gebakken lucht verkopen we niet.
handvaardig & huishoudkundig sinds 't jaar '00